Z cyklu: Trzy akapity
Przez ostatni miesiąc przeprowadzałem w sieci nieduży, prywatny eksperyment. Na kilku blogach, funkcjonujących na całkowicie niereligijnych serwisach blokowych, od pierwszego dnia tegorocznego Adwentu w ramach cyklu „Trzy akapity” zamieszczałem krótkie posty, które były nie tylko inspirowane tekstem czytanego tego dnia podczas Mszy św. fragmentu Ewangelii, ale właściwie były do niego komentarzem. Robiłem tak codziennie z wyjątkiem czwartków, bo wtedy zwyczajowo publikowałem teksty radiowych felietonów.
We wpisach konsekwentnie unikałem nie tylko „kościelnego” języka, ale też nie czyniłem żadnych odniesień do kwestii wiary i religii. Chciałem pokazać, jak bardzo ludzkie i zwykłe problemy oraz tematy poruszane są w Ewangelii. Że to jest opowieść o sprawach wciąż aktualnych i dotykających każdego. A przy okazji przeprowadzić coś w rodzaju rekolekcji. Skłonić do zastanowienia.
Nie wiem, ilu z czytelników moich adwentowych wpisów się zorientowało, co naprawdę robię i dlaczego poruszam takie, a nie inne tematy. Być może nikt. Mam pewność, że jeden z czytelników się nie zorientował, bo po notatce z 19 grudnia umieścił pod nią taki komentarz: „Gratuluję Księdzu nadzwyczaj trafnej wypowiedzi na koniec Adwentu. Nawiasem mówiąc skąd taka dziwaczna nazwa najpiękniejszej części roku - przedzimia. Przecież za kilka dni nastąpi nareszcie upragniony początek astronomicznej zimy. Precz jakieś tam dziwne zwyczaje i gusła związane z narodzeniem kogoś tam prawda? Oj Polski Kościele Katolicki czy jeszcze jesteś katolicki? Nie życzę Wesołych Świąt, bo jakiż to świąt Księdzu życzyć skoro przetwórstwo owoców ważniejsze... jako deser do jedzenia w środę wieczorem i w kolejne dni?”. Nie wpadł na to, że pisząc o gotowości na „szansę” komentowałem zapowiedź narodzenia Jana Chrzciciela. A przecież Zachariaszowi właśnie tej gotowości brakowało, gdy nie dowierzał archaniołowi...
