Wyjątkowo zacznę od skomentowania okładki nowej powieści Jacka Piekary pt. "Szubienicznik". Powinna mieć napis wielkimi literami, że to nie jest kontynuacja sagi o inkwizytorze! Saga toczy się już przez osiem lat i rzesze Czytelników (czyli ja) nadal nie otrzymują zakończenia.
Wyzbywszy się złudzeń, przystąpiłem do lektury nowej powieści. Znany autor podjął temat sienkiewiczowski. Obliczałem (skromnie), że jest on co najmniej piątym w kolejce pisarzy kontynuujących pisarstwo na kanwie Polski szlacheckiej, po Henie, Komudzie, Lewandowskim i Forysiu. Z pozoru powieść wydaje się kryminalna, lecz ja doszukuję się w niej nawiązania do „Rękopisu znalezionego w Saragossie”. Mimo że Piekara to mój ulubiony autor (ściślej - Mordimer Madderin to mój ulubiony bohater), a temat wśród dumnych Polaków powinien się bronić sam, to wzorem Jana Potockiego pierwszy tom autor przegadał. Powieściowy portret naszych przodków nie zachwyca, jak zawsze, Piekara rysuje go neonaturalistycznie. Życie codzienne szlachty, i to bogatszej, przypomina raczej „Rodzinę Soprano”. Główne postacie folgują sobie przy stole i w łożu, co jest jeszcze do wytrzymania. Jednak napici wszystko sprowadzają do konfliktu o urażoną miłość własną, stąd na co drugiej stronie powieści grożą sobie śmiertelnym pojedynkiem. Również na co drugiej stronie dywaguje się, kto komu ma nie przerywać mowy – istna publicystyka telewizyjna. Ja rozumiem, że rzeczywiście człowiek baroku taki był: z wysokim mniemaniem o sobie, zajadły jak kundel na własnym podwórku, z gamą frazesów religijnych o ludzkim losie, przynajmniej na szlacheckiej łacinie autor zaoszczędził, a używano jej wtedy jak dzisiaj: oki, good luck, see you, dokładnie, w czym mogę pomóc, bye byew korporacji. To cenne dla początkujących antropologów, ale zwykłego Czytelnika znudzi.
Powieść polecam tylko fanom autora, a za brak kontynuacji sagi o inkwizytorze: czerwona kartka!
