W tym tygodniu, „krótszym”, temat mniej historyczny, a bardziej z pogranicza socjologii PRL i III RP. Wg tej strony opinii publicznej elita III RP zawdzięcza swoją pozycję związkom ze służbami specjalnymi. W III RP to trudne do uchwycenia dla historyka, ale mogę w tym cyklu zaprezentować sposoby windowania i odwdzięczania się przez wywiad wojskowy (tytułowe WSI to chwyt marketingowy, chodzi o Zarząd II Sztabu Generalnego).
Notatka z 18.04.1966 r. dot. współpracownika ps. „Donat” Tajne egz. poj.:
W dniu 16.04.66 r. złożyłem wizytę współprac. Donat w jego biurze. Celem wizyty było:
- zorientowanie się w nowej sytuacji i możliwościach pracy wywiadowczej Donata;
- załatwienie spraw bieżących.
Donat w marcu br. objął nowe stanowisko Dyrektora Zakładu Eksploatacyjnego Gdynia /PLO/. Oznacza to, że kieruje on bezpośrednio liniami żeglugowymi podlegającymi temu zakładowi. Ze zmiany Donat jest raczej zadowolony, chociaż w chierarchii [sic] jest to stanowisko teoretycznie niższe. Wydaje się, że współpraca z nami ograniczać się będzie do udzielania nam informacji z terenu placówki, którą kieruje oraz pomocy, jakiej ewentualnie od niego będziemy potrzebować.
Korzystając z okazji, że Donat zastępował w tym czasie Dyrektora Naczelnego przedstawiłem mu sprawę inż. U/…/. Chodziło o uzyskanie opinii w.wym. w związku z załatwianiem mu wyjazdu na linie zagraniczne. Sprawa była o tyle kłopotliwa, że U/…/ miał złą opinię w przedsiębiorstwie. Na moją prośbę Donat wyraził zgodę na wystawienie opinii pozytywnej. Opinię taką napisał przy mnie i wręczył mi ją z pominięciem instancji niższych.
Na tym spotkaniu zakończono.
R. Misztal – ppłk
Pełne dane „Donata” wynikają z teczki, a nazwisko U. wynika z samego dokumentu. Zataiłem ich nazwiska, bo „Donata” może powiedzieć coś tylko mieszkańcom Trójmiasta, a z inż. U. dopiero nabrałem ochoty na zaznajomienie się.
