Czasami najwięcej mówi nie cel przekazu ale jego rodzaj. A mówi o słuchaczach. Dominującym formą argumentu, gdy chce się nawrzucać do ogródka przeciwnej stronie (a tym się ostatnio zajmują media głównie, a nie relacjonowaniem faktów) jest u nas coś, co można by streścić "ale wiocha".
Jest sobie szczyt NATO w Brukseli. Dzieje się trochę rzeczy ważnych a zastanawiających - prezydent USA po raz pierwszy od czasu Trumana nie wspomina o Art. 5 - i parę nietypowych, żeby wspomnieć to, że ideę "America First" bezpośrednio i namacalnie odczuł premier Czarnogóry. Najwięcej za to dyskusji w mediach mam wrażenie zajęło to, że nasz prezydent ma fotę z kciukami do góry (no chyba że za granicami, bo tam wygrywały skarpetki premiera Kanady, takie z logiem NATO, czad).
Abstrahując na chwilę od tego jakież to straszne i okropne tak się sfotografować, zwróćmy uwagę na to, że walkę rywalizujących obozów politycznych sprowadzamy do unikania obciachu, realnego bądź wyimaginowanego, ale obciachu. Zresztą obustronnie, bo całkiem poważnie i powszechnie podnoszonym zarzutem względem poprzedniego prezydenta, było że wszedł na krzesło w japońskim parlamencie. A naprawdę było w czym wybierać z poważniejszych spraw.
I to właśnie w tym wszystkim jest najbardziej przerażające chyba, że dyskusja polityczna, w bardzo trudnym momencie, gdy zmienia się układ sił na świecie, gdy istnieje realne zagrożenie konfliktem zbrojnym w większej skali, sprowadza się do tego, że ktoś zrobił coś obciachowego. Churchill dziś nie wyszedłby chyba powyżej poziomu wójta, bo postacią był dość nietuzinkową. W życiu chłopa by nie wybrali na nic poważniejszego. Kryteria decyzji o wyborze liderów państw stały się swoistym skrzyżowaniem mentalności pani Dulskiej z dyskusją rodem z gimbazy. Analiza argumentów i faktów, umiejętność budowania programów politycznych, strategii i ich implementacji przegrywają zatem w starciu z umiejętnością przyprawienia dobrej łaty i wyśmiania.
