Zima w 1962 roku jest na tyle mroźna, że zakola Bugu zamarzają, umożliwiając łowienie ryb z przerębli, z czego chętnie korzystają mieszkańcy wioski.
Jest styczeń 1962 roku. W domu z bala na nadbużańskim wzgórzu koło Drohiczyna mieszka z rodziną 10-letni Zdzisiek. Zima jest na tyle mroźna, że zakola Bugu zamarzają, umożliwiając łowienie ryb z przerębli, z czego chętnie korzystają mieszkańcy wioski. Zdzisiek z tatą też wyrąbali swoją przerębel i już pierwszego dnia mieli aż tak obfity połów, że wystarczyło na kilka dni. Nie trzeba było żadnej wędki, wystarczyło włożyć podbierak, zaświecić latarką, która wabiła swym światłem ryby spragnione bardziej bogatej w tlen wody, na zasadzie: im jaśniej, tym bliżej powierzchni wody, tym więcej tlenu. Jak tylko pod powierzchnią się one pojawiły, wystarczyło poderwać podbierak i połów zakończony sukcesem.
Wprawdzie następnego dnia nie było potrzeby iść na ryby, niemniej przerębel należało konserwować, by nie zmarzła na grubość pokrywy i nie trzeba było jej na nowo wykuwać. To było zadanie dal samego Zdziśka, który dotarłszy do brzegu Bugu, zobaczył w zaroślach łabędzia, leżącego nieruchomo na lodzie. Zaraz po skruszeniu lodu w przerębli Zdzisiek podszedł do ptaka i zauważył, że ten przymarzł do lodu i nie mógł się wydostać. Odrąbał więc lód wokół pod łabędziem i zaniósł osłabione zwierzę do domu. Mama Zdziśka zarządziła, że łabędź musi odleżeć swoje w kuchni, a jak przyjdzie do siebie będzie się chował z kurami, dopóki nie odzyska pełni sił.
Jak tylko zwierzę wyczuło wiosnę, to po prostu odleciało i ślad po nim zaginął. Pewnego pogodnego dnia Zdzisiek poszedł nad rzekę na ryby. Siedzi sobie spokojnie na brzegu z wędką, aż tu nagle ktoś go trąca w ramię. Obraca się, a to uratowany przez niego łabędź rozpoznał swojego wybawcę.
