[1]
Taksony, rozpoznane jako klasy podczas przejścia prekambr-kambr generalnie zjawiają się bez form pośrednich, łączących je z kladami przodków przez zachowane formy kopalne. Ta sytuacja jest powszechnie znanym faktem dla większości dobrze zachowanych klas bezkręgowców w fanerozoiku. Nie ma tam łańcuchów taksonów, stopniowo wiodących od przodków do kolejnych nowych planów ciała. Klasy pojawiają się więc raczej jako wyróżniające się podziały w obrębie gromad niż jako części jakiegoś rodzaju morfologicznego kontinuum.
(James W. Valentine, Stanley M. Awramik, Philip W. Signor and Peter M. Sadler, “The Biological Explosion at the Precambrian-Cambrian Boundary”, Evolutionary Biology 1991, vol. 25, s. 284; cyt. za: Intelligent Design and Evolution Awareness, Center Creation and Evolution Resources, Fossil Record Quotes Collection, http://tiny.pl/qft14).
Najbardziej spektakularnym wydarzeniem w ewolucji wielokomórkowców było gwałtowne powstawanie nowych struktur i planów budowy ciała, dokumentowane w eksplozji kambryjskiej. Aż do 530 mln lat wstecz wielokomórkowce składały się głównie z prostych form, z których większość zachowana w kopalnym zapisie została zidentyfikowana jako parzydełkowce i gąbki. Następnie, w ciągu mniej niż 10 mln lat, pojawiły się prawie wszystkie zaawansowane typy, włączając w to: szkarłupnie, strunowce, pierścienice, ramienionogi, mięczaki i mnóstwo stawonogów. Ekstremalna szybkość anatomicznych zmian i adaptacyjnych radiacji w czasie tego krótkiego okresu wymaga wyjaśnień, które wykraczają poza te, które proponuje się we współczesnej biologii.
(Robert L. Carroll, “Towards a New Evolutionary Synthesis [Perspectives]”, Trends in Ecology & Evolution 2000, vol. 15 no. 1, s. 27-32; cyt. za: j.w.).
Patrząc na paleontologiczny zapis, możemy stwierdzić, że wszystkie obecnie znane typy wyewoluowały około 525 mln lat temu. Pomimo pół miliarda lat dalszego ewolucyjnego rozwoju kladów powstałych w kambrze, żaden nowy typ i żaden nowy plan budowy ciała od tego czasu nie pojawił się.
(James W. Valentine, Douglas H. Erwin, and David Jablonski, “Developmental Evolution of Metazoan Bodyplans: The Fossil Evidence”, Developmental Biology 1996, vol. 173, Article No. 0033, s. 376; cyt. za: j.w.).
„Eksplozja kambryjska” jest rzeczywistym ewolucyjnym wydarzeniem, ale jej przyczyny są niejasne. W celu jej wyjaśnienia zaproponowano przynajmniej 20 hipotez i choć każda zyskała pewne poparcie przez łączenie tego wydarzenia z poziomem tlenu, drapieżnictwem, peryferyjną fauną i chemicznym składem oceanów, to jest faktem, że „pojawienie się organizmów tkankowych pozostaje cichą tajemnicą w historii życia” (s. 17, przypis 58). (...) Spójne wyjaśnienie genezy tak szybkiego powstania wczesnych tkankowców jest wciąż nieznane. (...) Powtórzmy, fakt tej eksplozji wciąż stanowi zagadkę, chociaż zmiany koncentracji atmosferycznego tlenu, tropikalne zasoby i ekologiczne reakcje, zwłaszcza drapieżnictwo, mogą stanowić częściowe wyjaśnienie.
(Simon Conway Morris, “The Fossil Record and the Early Evolution of the Metazoa”, Nature 21 January 1993, vol. 361, s. 219-225; cyt. za: j.w.).
[Eksplozja kambryjska] była jeszcze bardziej nagła i rozległa niż sądzono wcześniej i sprawia wrażenie, że ewolucja zwierząt przebiegała odwrotnie, niż się to zakłada.
(Valentine, Awramik, Signor and Sadler, “The Biological Explosion...”; cyt. za: Wells, “Inherit The Spin...”).
Typy pojawiają się w zapisie kopalnym nagle, bez form pośrednich łączących je z ich domniemanymi przodkami. Ten wzorzec przypuszczalnie odzwierciedla pochodzenie większości lub wszystkich typów od ich małych, bezszkieletowych przodków, które nie uległy fosylizacji. Jednak większość gromad i rzędów szkieletowych zwierząt morskich również pojawia się w zapisie kopalnym nagle i bez oczywistych form pośrednich, łączących je z ich szkieletowymi przodkami.
(Douglas H. Erwin, James W. Valentine, and John J. Sepkoski, “A Comparative Study of Diversification Events: The Early Paleozoic Versus the Mesozoic”, Evolution 1988, vol. 41, No. 6, s. 1178; cyt. za: Intelligent Design...).
Zapis kopalny sugeruje, że duże różnicowanie się typów następuje przed takim różnicowaniem się w gromadach, w gromadach przed podziałami w klasach, a w klasach przed podziałami w rzędach. Nie można powiedzieć, że każdy wyższy takson powstawał przed gatunkami (każdy typ, gromada lub klasa obejmuje przynajmniej jeden gatunek, rodzaj, rząd, etc.), ale nie wydaje się, by wyższe taksony powstawały przez różnicowanie i akumulowanie się różnic w niższych taksonach.
(Erwin, Valentine, and Sepkoski, „A Comparative Study...”, s. 1183).
Większość gromad, klas, rzędów i typów pojawia się w kopalnym zapisie raczej nagle, często bez anatomicznych form pośrednich, gładko łączących ewoluujące taksony z ich domniemanymi przodkami.
(Niles Eldredge, Macro-Evolutionary Dynamics: Species, Niches, and Adaptive Peaks, McGraw-Hill Publishing Company, New York 1989, s. 22; cyt. za: Intelligent Design...).
Jest oczywistością, że eksplozywna ewolucja typów z różnorodnymi planami ciała nie może zostać wyjaśniona przez ekstrapolacje procesów i tempa ewolucji, obserwowanej we współczesnych gatunkach.
(Carroll, “Towards a New Evolutionary Synthesis...”, s. 27).
