Dwa były akty założycielskie III RP, struktury państwowej stworzonej dla zapewnienia bezkarności skompromitowanemu aparatowi PRL-u, ba, dla zapewnienia mu kontynuacji jego dotychczasowej kierowniczej roli. Akt pierwszy to zabójstwo ks. Jerzego Popiełuszki, które obnażyło słabość i oportunizm hierarchii polskiego kościoła, a w efekcie dało gwarancję rządzącym komunistom, że kościół przyjmie bez zastrzeżeń program zmian przygotowany w kręgach władzy i stanie się jego orędownikiem wobec społeczeństwa. Akt drugi to „okrągły stół”, a w istocie raczej poprzedzający go niejawny proces uzgadniania stref wpływów i interesów pomiędzy reżimem a częścią opozycji, obejmującą dawniejszych rewizjonistów z PZPR, środowisko tzw. katolewicy i agenturę.
Nie ma najmniejszych wątpliwości, że Katastrofa Smoleńska stanowi ważną, prawdopodobnie najważniejszą cezurę, w ponad dwudziestoletniej historii Polski pokomunistycznej. Coś się skończyło, coś się zaczęło. Trudno jednoznacznie orzec, co. Wiadomo na pewno, że nie skończyła się III RP – przeciwnie, można rzec, że pokraczny ten twór całkiem otwarcie i bezwstydnie obnażył właśnie swoje dotychczas skrywane na wskroś cyniczne oblicze.
Jakkolwiek dziś może to zabrzmieć jak proroctwo, wszystko wskazuje na to, że nieuchronne odkrycie prawdy o przyczynie i przebiegu katastrofy i ujawnienie faktów związanych z posmoleńską kompromitacją państwa polskiego, będzie oznaczało definitywny kres III RP. Trudno sobie wyobrazić możliwość dalszego jej trwania po eksplozji, którą spowoduje przekroczenie masy krytycznej kłamstwa. Ten zakłamany system może jest w stanie przetrwać światowy kryzys ekonomiczny, a może nawet i wieloletnie rządy Tusków, Komorowskich, Grasiów i innych. Prawdy o smoleńskiej i posmoleńskiej hańbie na pewno nie przetrwa! Dlatego nie powinno nikogo dziwić, że dla III RP obrona kłamstwa jest bez porównania ważniejsza, niż obrona niepodległości.
