„Polskość to nienormalność” orzekł w roku 1987 Donald Tusk. Dzieląc się ze światem powyższą mądrością Tusk nie przeżył w prawdziwie wolnej Polsce nawet jednego dnia. Nasuwa się podejrzenie, że tę mądrość zaszczepił mu wiadomy dziadek spod znaku Wehrmachtu. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, gdy postkomunistyczna Polska nie była jeszcze nazywana III RP, satyryk Tadeusz Ross zwykł mawiać, że „Polska to dziwny kraj”, czym wzbudzał radosny rechot wśród polactwa. Żeby uwiarygodnić swoją opinię, jakiś czas potem Ross został posłem z ramienia PO, partii, której jak żadnej przed nią udało się uczynić ten kraj nienormalnym. W roku 2007 polscy wyborcy zadecydowali, że w Polsce powinien rządzić facet uważający „polskość za nienormalność”, że nikt inny nie zatroszczy się lepiej o polski interes narodowy. Jesienią 2011 Polacy zadowoleni z premiera, dla którego „polskość to nienormalność” ponownie powierzają mu rządy, a ten po kilku miesiącach objawia Polsce i światu, kolejną swoją mądrość: „dla państwa najtańsza jest rodzina bez dzieci” – w państwie, gdzie z powodu niżu demograficznego podnosi się wbrew woli większości wiek emerytalny! Jak nazwać więc ten dziwny kraj? Czy państwo Tuska to neo-PRL, czy PRL-bis, czy zwyczajna III RP? Bo z Polską nie ma to przecież wiele wspólnego.
