Niezależna.pl za „Gazetą Polską Codziennie” informuje dziś o inicjatywie 18 pracowników Uniwersytetu Warszawskiego, wyrażających chęć i gotowość „zbadania mechaniki katastrofy smoleńskiej rzetelnymi metodami fizyki”. To druga taka inicjatywa polskich środowisk naukowych – jakiś czas temu grupa profesorów z największych polskich uczelni podjęła już pierwsze, jak słychać nieudane, próby w tym kierunku. Oczywiście należy się cieszyć, że krajowe środowiska naukowe po prawie dwóch latach dojrzały do publicznego sformułowania wątpliwości, burzących krew w żyłach wielu zwykłym Polakom już od pierwszych dni po katastrofie. Jak to mówią, lepiej późno niż wcale – niezależnie od znikomych szans na powodzenie akcji. Co uderza i daje szczególnie do myślenia, to całkowita anonimowość inicjatywy, nie upubliczniono żadnego nazwiska z grona zainteresowanych specjalistów. Zresztą z identyczną sytuacją mieliśmy do czynienia w przypadku wspomnianej poprzedniej, o której jako pierwszy poinformował Antoni Macierewicz. Szef parlamentarnego zespołu przy okazji zwracał też uwagę na symptomatyczną niechęci wśród profesorskiego grona do występowania z otwartą przyłbicą. Sens jego komentarza był krótki: to mówi wszystko o tym, jakim państwem Jest III RP.
W sposób naturalny narzuca się zestawienie swoistej dyskrecji dzisiejszych autorytetów naukowych z postawą intelektualnej opozycji z czasów PRL-u. Kto pamięta tamte czasy, ten wie doskonale, że odważnych nie było zbyt wielu, ale każdy otwarty gest sprzeciwu wobec nadużyć ówczesnej władzy, czy jakiekolwiek zaangażowanie w działalność przez tę władzę nieautoryzowaną, łączyły się z oczywistym ryzykiem - najczęściej skutkowały realnymi szykanami, a zdarzały się też represje w iście stalinowskim stylu, by przypomnieć tylko tragiczną śmierć prof. Jana Strzeleckiego. Czym grozi dziś domaganie się eksperckiej prawdy o rozbiciu samolotu z prezydentem RP i 95-cioma innymi osobami na pokładzie? Podejrzeniem o sprzyjanie „pisowcom”? Nasuwa się równie smutny co wstydliwy wniosek, że jeśli idzie o poziom cywilnej odwagi i poczucia obywatelskiej odpowiedzialności III RP plasuje się poniżej standardów PRL-u.
