Według Słownika Polskiego PWN, przyzwoity to
- «postępujący zgodnie z normami moralnymi i obyczajami; też: świadczący o takim postępowaniu »
- «taki jak należy»
No dobrze, ale żyjemy w czasach, w których obłuda, kłamstwo, zdrada i kilka innych, równie miłych zachowań, otaczają nas z każdej strony, coraz mniej dziwią, choć jeszcze, co najmniej u niektórych, wzbudzają oburzenie.
Czy powoli stają się normą? Obyczajem na pewno.
Już w tej chwili moralność sporej części społeczeństwa wyraża swoją zgodę na te rzeczy dla sprawujących władzę. Przykład idzie z góry i zawsze sporo cech elit pożądanych jest przez naród. Po pewnym czasie stają się cechami narodu.
Czy na pewno chcemy, aby obłudnika nazywać człowiekiem przyzwoitym?
Czy na pewno chcemy, aby kłamcę nazywać człowiekiem przyzwoitym?
Czy na pewno chcemy, aby zdrajcę nazywać człowiekiem przyzwoitym?
Język jest również jednym z narzędzi poznawania świata. Jaki obraz świat będą miały nasze wnuki, nazywając zdradę przyzwoitością? Pragnące zdrady?
To oczywiście przerysowanie. Ale wydaje mi się, ze niewielkie.
Dbajmy o czystość języka polskiego
i
nazywajmy nieprzyzwoitych nieprzyzwoitymi!
„Przyzwoitość” to gatunek wymarły.
Coraz częściej przypominamy sobie o jej istnieniu,
gdy dotyka nas czyjaś nieprzyzwoitość.
Wymóg przyzwoitości przestał być jakimkolwiek argumentem.
Coraz częściej wzbudza śmiech zamiast wstydu.
Słusznie?
Pewnie słusznie.
Warto jednak wziąć pod uwagę,
że nie domagając się przyzwoitości,
nie otrzymamy jej.
Już nigdy.
A nie można domagać się czegoś,
o czym się nie ma zielonego pojęcia.
(napisane pod silnym wpływem rozmowy pod notką o gwizdaniu na cmentarzu).
