"Król przyjął na audiencji Elio di Rupo. Ten poinformował go o fiasku negocjacji budżetowych, społecznych i gospodarczych, które mają doprowadzić do utworzenia rządu i poprosił króla o zwolnienie z misji utworzenia rządu."

„Szef rządu koreańskiego uznał, że ponosi odpowiedzialność polityczną za katastrofę. (katastrofa promu – zginęło 300 osób)Premier podał się do dymisji.”

„Warto przypomnieć jeszcze dymisję premiera Łotwy Valdisa Dombrovskisa, który czuł się odpowiedzialny za katastrofę budowlaną, w której zginęły pięćdziesiąt cztery osoby.”

„Po kilku dniach protestów na terenie znajdującej się w granicach Gruzji, separatystycznej republiki Abchazji, do dymisji podał się jej prezydent – Aleksander Ankwab.”

„Prezydent Niemiec Christian Wulff podał się do dymisji. To konsekwencja wniosku hanowerskiej prokuratury o uchylenie jego immunitetu w związku z podejrzeniem o przyjmowanie korzyści majątkowych w czasie, gdy był premierem landu Dolna Saksonia.”

„Premier Autonomii Palestyńskiej Rami Hamdallah podał się do dymisji, aby ułatwić utworzenie nowego rządu jedności narodowej, który mają sformować partia prezydenta Mahmuda Abbasa Fatah”

           Historia może dostarczyć setki takich przykładów. Jedne bardziej poważne, inne mniej (przynajmniej z punktu widzenia politycznego). Dla jednych motywacją jest nieuchronny upadek, dla innych patriotyzm, a dla jeszcze innych zwykły honor. Poczucie odpowiedzialności za piastowane stanowisko i podległe aparaty.

           Jedynie Polska jest demokracją w której  bez względu na przesłanki, brak poczucia odpowiedzialności, honoru i godności pozwala na piastowanie stanowisk w imię czerpanych korzyści i zwykłego strachu przed ewentualnymi rozliczeniami.

„Nawet największa umiejętność przynosi niewielką korzyść, jeśli nie towarzyszy jej honor.”

A co jeśli brak i umiejętności i honoru…?