SNUJĘ SIĘ

jak smutny cień

po zakamarkach
nieprzyjaznego domu

gdzie głosy
podniesione tony
rozrywają bębenki w uszach

pakuję swój mały świat
w słowa tylko moich wierszy

słyszę już tylko siebie
ale dzięki temu żyję
bo mówię szeptem
słowami swych wierszy...