Tak nierealne

obce tkanki codzienności

pogmatwane korytarze życia

coś łatwo przychodzi

nazbyt trudno pozostaje

za mocno kochasz

zbyt słabo nienawidzisz

przymknięte powieki

wytaczają łzę w kąciku oka

dławisz krzyk

zostaje szept bezsilności 26. 07. 2015r