Czego to Grzegorz Napieralski nie obieca.. Momentami przebija nawet Donalda Tuska, a to łatwe nie jest. Odpowiedzieć na pytania dziennikarzy dopytujących się o to, skąd weźmie pieniądze na oszczędności, które zamierza łatwą ręką przeprowadzić już nie umie. Wygląda jak zagubiony chłopiec, któremu zadano pytanie, na które się nie przygotował. A umiejętności wybrnięcia z sytuacji nie posiada. Od razu widać po nim, że nie wie co powiedzieć. Jest całkowicie nieautentyczny i nieprzekonujący. Jak cała polska lewica zresztą: jedyne co mają do zaoferowania do związki partnerskie, parytety i szeroko pojęty antyklerykalizm. W przeciwieństwie do kampanii prezydenckiej ta nie idzie mu zupełnie. Tutaj trzeba już mieć konkretną wiedzę.
Są jednak rzeczy jeszcze zabawniejsze niż to, co opisałam powyżej. To kandydaci do sejmu z ramienia SLD. Ich spoty wyborcze wyszukał portal wpolityce. Są niewiarygodne. Zacznijmy od pierwszego. Chętnie je tu umieszczam, bo nie sądzę, żeby ktokolwiek obejrzawszy je zagłosował na tę partię.
Ten powstał na kanwie popularności Nergala, mam wrażenie. Przekaz ma jasny, prosty. Od razu wiadomo co chce osiągnąć kandydat. Nic tylko iść i głosować na niego. Ta rockowa dusza. Nie każdy poseł może poszczycić się takim talentem muzycznym i umiejętnością growlingu.
Drugi natomiast.. Dzielny człowiek stający zawsze w obronie bezbronnych niewiast. W jego obecności kobieta musi czuć się bezpiecznie. Ja zastanawiam się jednak nad tym, jak ów kandydat łączy walczący z seksistowskim patrzeniem na kobietę Sojusz z dość specyficznym pokazaniem tutaj uratowanej pani, która z wdzięczności gotowa jest zrewanżować się dostarczając wybawicielowi przyjemności cielesnej. Istna zagwostka.
I trzeci. Grunt, to że kandydata wspiera rodzina. Ta pani może poszczycić się poparciem córki. Szkoda tylko, że nie możemy zobaczyć samej kandydatki..
Doprawdy, ubaw po pachy. Wszystkie te spoty są tak samo dobre jak cała kampania SLD i kompetencje jej przewodniczącego. Kompromitacja, panowie, kompromitacja.
