Bez specjalnego echa odbiła się w mediach wypowiedź prof. Jadwigi Staniszkis, która postawiła tezę (parafrazuję): nawet i dzisiaj PO-PiS byłby możliwy, ale bez Tuska. Szkoda, że nie ma poważnej dyskusji nad tą tezą, bo według mnie warto by było ją odbyć.
Czy faktycznie taka opcja istnieje? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba przyjrzeć się aktualnie toczącym się rozgrywkom wewnątrz Platformy Obywatelskiej. Stronnictwo Schetyny (bo wg mnie ono istnieje) próbuje dobrać się do skóry Tuskowi jeszcze przed wyborami parlamentarnymi. I jeśli na kimś miałaby być budowana przyszła koalicja popiswska, to własnie na ludziach marszałka Sejmu. Myślę, że dogadałby się on z Kaczyńskim prędzej niż Donald Tusk.
Wtedy zaś doszłoby do moim zdaniem cały czas oczekiwanej przez większość społeczeństwa koalicji PO-PiS. Powiem więcej - w interesie obu partii jest, żeby do niej jednak doszło. Dlaczego? Ano dlatego, że za plecami wielkiej dwójki czeka już nieźle wyczuwający społeczne nastroje i grający na rosnącym antyklerykalizmie Polaków SLD. Szczerze mówiąc, nie chciałbym, żeby partia ta zdobyła choćby część władzy w Polsce. Żeby jednak to niebezpieczeństwo zażegnać, trzeba by zacząć budować porozumienie ponad podziałami - widziałbym chętnie nawet wielką koalicję PO-PiS-PSL-PJN-PR - taki prawicowo-ludowy blok byłby moim zdaniem bardzo potrzebny Polsce doby dzisiejszej.
I na koniec jeszcze jedna myśl - być może budowa od nowa PO-PiSu wymagałaby odejścia obu polityków: i Tuska, i Kaczyńskiego. Nie mam nic przeciwko poświęceniu tych dwóch polityków. Bo mi naprawdę marzy się PO-PiS - nie chce mi się bowiem wierzyć w to, że podziały między PO a PiS są aż tak głębokie. Cały czas mam wrażenie, że tkwimy w jakimś teatrze, w którym muszą one grać swoje role, ale gdy gasną światła i kurtyna opada, współpraca i budowanie nowoczesnej Polski jest możliwe. Naiwny jestem, co?
