Odczytanie pierwszego wyrazu determinuje dalsze poszukiwania znaczenia zdań i ułatwia zdecydowanie selekcję właściwych rozwiązań.
Tak było i w tym przypadku, co pozwoliło mi na szybkie wyróżnienie poszczególnych wyrazów w zdaniu.
Na początek spójrzmy na jego wygląd w pierwotnej formie
Odczytanie słowa „DWENO” wskazuje nam też kierunek zapisu wyrazów z prawej na lewą.
Po przekształceniu zdania do formy i kierunku, do których jesteśmy przyzwyczajeni, otrzymujemy następujący wygląd.
Po odwróceniu liter tak aby pasowały do kierunku czytania z lewej na prawą mamy następujący wygląd.
Teraz zauważymy w tym zdaniu szereg znaków które mogą być interpretowane jako ligatury.
Po uwzględnieniu ligatur i podziale na poszczególne wyrazy, zdanie to wygląda tak:
Pierwsze słowo to już omówione „DWENO”
następne to „ŻIV”,
które czytamy jako nasze „żiw” i tłumaczymy jako „żyją”
Następne słowo
to słowo „LEDSZE”. Najbardziej przypomina ono nasze „lepsze” i odpowiada naszemu wyrazowi „lepiej”.
Jeszcze lepiej pasuje tu rosyjskie „łatwiej" - „легче", który czytamy po polsku „llegcze" i który to wyraz jest w praktyce identyczny ze swoim etruskim pierwowzorem.
Następne słowo to kolejny przykład liczebnika w języku etruskim
Czytamy je jako „JEDEN” i tak samo musimy je przetłumaczyć.
Kolejne to „MALIO”
odpowiadające naszemu „mało”
Kolejne „ME”
to nasze „ma”
Dalej „INO”
i to oczywiście odpowiada naszemu określeniu „ino” które przez agentów i samozwańczych „znafcuw” gramatyki polskiej wyrugowane zostało z języka polskiego na rzecz określenia „tylko”.
Dalej mamy słowo „NUDE”.
I również to jest identyczne z polskim odpowiednikiem „nudę”.
Następnie mamy słowo „NO”
również i tu interpretujemy je jako nasze „no”
Kolejne to „ILIE”
odpowiadajace naszemu „ile”
Dalej mamy „MED”,
odpowiadające w większości języków słowiańskich określeniu na „miód”.
Dalej „MA”
które jest identyczne z polskim „ma”
Kolejne to „LIOŻ”
To słowo występuje w dialektach bałkańskich w identycznej formie.
W języku polskim znamy to znaczenie w trochę zmienionej postaci w formie wyrazu „łże”
I na końcu słowo „TA”
Identyczne z takim samym polskim określeniem.
W rezultacie zdanie to możemy przetłumaczyć, a właściwie odczytać, jako:
„DVENO ŻIV LEDSZE JEDEN MALO ME INO NUDE NO ILIE MED MA LIOŻ TA”
„W dwójkę żyć łatwiej. Jeden mało ma tylko nudę. No ile miodu jest w tym kłamstwie”
lub trochę bardziej współcześnie jako:
„W dwójkę żyć łatwiej. Jednemu jest nudno. No ile słodyczy jest w tym kłamstwie”
Oczywiście sens tego zdania jest jasny. Autor stawia tu pod znakiem zapytania ogólnie przyjęte przekonanie o przewadze małżeństwa nad życiem człowieka samotnego, uważając ten obraz za przesłodzony i w gruncie rzeczy niekoniecznie prawdziwy.
W zdaniu tym po raz pierwszy zauważymy też olbrzymie podobieństwo, a tak naprawdę identyczność, pierwotnego języka mieszkańców Lacjum, czyli okolic Rzymu, do współczesnych dialektów lechickich, a w szczególności do języka polskiego.
Potwierdza to też, że już w starożytności istniał wyraźny podział na trzy główne grupy dialektów języka słowiańskiego i że na terenie obecnych Włoch dialekty te mogły występować jednocześnie, zajmując naprzemiennie relatywnie małe obszary.
Zresztą niewielkie grupy tej pierwotnej ludności słowiańskiej na półwyspie Apenińskim zachowały się do dzisiaj, co już podkreślałem wielokrotnie.
Widzimy też jednoznacznie, że przodkowie Rzymian przywędrowali na te tereny z obszarów obecnej Polski i że przekonanie polskiej szlachty o ich pokrewieństwie z Rzymianami nie jest żadną legendą, ale potwierdzone jest w całej rozciągłości widoczną dla każdego wspólnotą językową.
W następnym odcinku dowiemy się, czy ostatnie zdanie z tej inskrypcji potwierdzi te rewelacyjne wnioski.
CDN.
