Na stronie „Rudaweb” przeczytałem ciekawy artykuł, w którym autor próbuje rozwiązać zagadkę zdania zapisanego w języku Gotów,
http://rudaweb.pl/index.php/2018/06/27/jad-szynki-i-sardynscy-wandalowie/
zachowanego w wierszu „De conviviis barbaris” łacińskiego poety z czasów upadku Imperium Wandali.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/09/starozytna-historia-polakow-wzlot-i.html
Z początku zamierzałem mój komentarz umieścić w nowej rubryce „Za płotem” w której mam zamiar w sposób krytyczny promować ciekawe artykuły o tematyce słowiańskiej na innych stronach internetowych.
Komentarz ten rozrósł się jednak tak bardzo, że zdecydowałem się przedstawić go w formie samodzielnego artykułu.
Co do rozwiązania, jakie proponuje autor, nie będę się wypowiadał, bo każdy może sobie sam wyrobić własne zdanie po przeczytaniu powyższego linku.
Warto jednak zwrócić uwagę na to, że istnieją różne możliwości interpretacyjne, co zresztą dowiedli Niemcy, przerabiając to zdanie po swojemu.
Najważniejsze moim zdaniem jest jednak to, aby proponowane rozwiązanie pasowało do opisanej sytuacji jak i prezentowało sobą logiczną i spójną myśl.
Łaciński poeta opisuje swoje przeżycia z knajpy, w której ucztują właśnie „barbarzyńscy” Goci.
Oczywiście jego możliwości zrozumienia brzmienia obcego mu języka są ograniczone i w opisanym cytacie zadziwia, tak czy owak, to, że zacytował to zdanie wyjątkowo wiernie.
Zgadzam się z Rudaweb w tym, że Goci byli narodem słowiańskim, z tym że umieściłbym ich pochodzenie na terenach przy bałtyckich.
Jeśli więc chcemy to zdanie rozszyfrować, to możemy to tylko wtedy dokonać, jeśli przyjmiemy język polski lub generalnie języki słowiańskie jako bazę naszych poszukiwań.
Po pierwsze musimy jednak zacząć od opisu sytuacji i zastanowić się, w którym momencie nasz rzymski poeta mógł na tyle zainteresować się tym, co dzieje się przy sąsiednim stoliku, aby treść wypowiedzianego przez gockiego gościa zdania utkwiła mu aż tak dobrze w pamięci.
Zacznijmy od zwyczajów słowiańskich przy biesiadzie.
Wprawdzie nasze polskie tradycje biesiadne upadły (inne niestety też) i coraz częściej zachowujemy się przy stole jak w chlewie, ale jeszcze całkiem niedawno byłoby nie do wyobrażenia to, aby wypić trunek bez poprzedzającego go toastu. Toasty te były tematycznie bardzo różnorodne, ale ideą przewodnią było zachęcenie biesiadników do zabawy i do beztroskiego oddawania się pijaństwu.
To właśnie ten obraz wstających od stołu słowiańskich biesiadników, z uniesionym do góry kielichem, wypowiadających krótkie zdanie, po którym jego towarzysze z aplauzem wychylali trunek, musiał zainteresować rzymskiego poetę na tyle, że postanowił on włączyć jedno z wypowiedzianych zdań do swego wiersza.
Tak więc szukając rozwiązania zagadki, musimy brać pod uwagę zdania o tematyce toastu biesiadnego oraz o formie, w której żonglowanie słowami i ich znaczeniami dodaje toastowi dodatkowego polotu.
Zgadzam się z autorem, że pierwsze trzy słowa „inter citz Gothicum” są łacińskie. Z tym że drugi wyraz jest oczywiście formą czasownika „cire” oznaczającego „zawołać”, który w 3 osobie liczby pojedynczej zapisujemy jako „cit.”. Litera „z” jest zapewne wskazówką na liczbę mnogą.
Ten początek zdania tłumaczymy więc jako „wśród (wołających) wiwatujących Gotów”
Właściwe zdanie zostało zapisane jako „SCAPIAMADRIAIADRINCAM”
Zauważymy, że zestaw liter „DRI” powtarza się w zdaniu dwa razy, wskazuje więc na typową wśród toastów żonglerkę znaczeniami słów.
Zasadniczym problemem jest wydzielenie pierwszego wyrazu oraz znalezienia myśli przewodniej toastu.
W tym przypadku nie jest to nawet trudne, bo ten pierwszy wyraz brzmi dla nas prawie współcześnie.
Jest nim słowo „SCAPIA”, w którym rozpoznajemy łatwo odpowiednik polskiego słowa „SKĄPY”.
Kolejny wyraz to „MA”, a więc trzecia osoba liczby pojedynczej odmiany czasownika „mieć”.
Kolejny wyraz składa się z trzech już wymienionych liter „DRI”. Jego znaczenie znajdziemy, jeśli zastanowimy się, co też takiego może mieć skąpiec więcej, w porównaniu z innym ludźmi. Oczywiście ma on od nich więcej pieniędzy.
To prowadzi nas bezpośrednio do systemu monetarnego starożytnego Rzymu w czasach upadku Imperium Wandali.
Najważniejszą monetą obiegową tamtych czasów były tzw. tremisses.
https://en.wikipedia.org/wiki/Tremissis
Moneta ta miała wartość jednej trzeciej najbardziej wartościowej monety rzymskiej, czyli solida. Była ona bita nie tylko przez władców bizantyjskich, ale też przez władców ludów „barbarzyńskich” i otrzymała u tych ludów zapewne własną nazwę będącą bezpośrednim tłumaczeniem nazwy rzymskiej, a tę tłumaczymy jako „jedna trzecia jednostki”. Zapewne potocznie nazywano ją po prostu „Trzy”. Cyfra trzy jest u większości ludów słowiańskich określana słowem „TRI”.
I tak właśnie prawidłowo brzmiało słowo wypowiedziane przez ucztującego Gota.
W trakcie wieków ten cytat ulegał zmianom w celu dopasowania go do imperialnej ideologii niemieckiej, a ta uważała Gotów za swoich przodków, a więc i zachowane teksty musiały przyjąć formy zbliżone do nowo utworzonego języka niemieckiego.
Oczywiście język niemiecki jest tylko kreolską formą języka słowiańskiego, w której to zmiany są często tylko powierzchowne i ze słowiańskiego „tri” zrobiono niemieckie „drei”.
Dalej w zdaniu mamy spójnik „A” odpowiadający dokładnie polskiej formie, zarówno w znaczeniu jak i w wyglądzie, oraz zaimek osobowy „IA” odpowiadający polskiemu „JA”.
Kolejne słowo jest również przykładem manipulacji motywowanej imperialnymi ciągotami Niemców.
W tym starożytnym zdaniu zmieniono ten wyraz tak, by przypominał on natychmiast „germańskie drinken”, czyli po polsku „pić”.
W rzeczywistości rozpoznamy tam oczywiście znaczenie związane z piciem, ale odnosi się ono do polskiego wyrazu „TRUNEK”. I tu właśnie turbogermańska propaganda próbuje odwrócić „kota ogonem” i wyprowadza etymologię wyrazu „trunek” od niemieckiego „trinken”, ale jest to oczywiste zmyślenie.
Bezczelna prymitywna propaganda.
CDN
