Mła zmuszony jest odpowiedzieć notką, a nie komentarzem – zmuszony, ponieważ podający się za historyka p. Maciej Świrski (tak na oko pokroju historyka Schetyny) zabanował Mła na swoim blogu, dowodząc w ten sposób, iż najskuteczniejszym sposobem polemiki jest kneblowanie ust adwersarzom, z którymi inaczej poradzić sobie nie umie.
Krytyczny komentarz do bałamutnego i gwałcącego logikę tudzież historiografię tekstu Kolegi Świrskiego („Odpowiedzialność”) został określony jako „trolling, naturalnie bez cienia choćby jakiegoś uzasadnienia. Kolega Świrski sam trolluje, lecz trolling zarzuca innym – co nie jest przypadkiem w środowisku, które można by określić jako „antyzychowskie”. Otóż ludziom tym nie podobają się publikacje p. Zychowicza, więc urządzają seanse nienawiści, podczas których dają upust swoim infantylnym emocjom (przykłady takiej bezmyślnej paplaniny znajdują się pod tekstem p. Świrskiego). O merytorycznej dyspucie nie ma co mówić, antyzychowicze unikają faktów jak ognia. To jest ten poziom dyskusji, do którego – zdaniem p.Świrskiego – Mła nie dorósł. Mła z ulgą potwierdza – całe szczęście!
Drugim zarzutem, uzasadniającym tchórzliwe zabanowanie przeciwnika, było użycie przez Mła określenia „awantura warszawska” - ponoć Mła w ten sposób „przekroczył” jakąś „granicę”. Niestety – nie wiadomo jaką, ponieważ wytyczył ją p. Świrski z urzędu: powstanie warszawskie wielką bitwą było i macie ją czcić! Za herezję odsyłam w niebyt – oświadcza Kolega Troll. Dyskusja jest zbędna, należy wierzyć na słowo, ruki pa szwam, i nie zadawać pytań. Typowo sowieckie podejście do wolności wypowiedzi.
Nazwanie powstania w Warszawie „awanturą” jest w pełni uzasadnione, Panie Kolego z IH UW – dzieło to zostało podjęte w wyniku puczu trzech niezrównoważonych osobników, było od początku do końca bezsensowne, w efekcie przyniosło zagładę stolicy Polski, śmierć ponad 100 000 cywilów i 16 000 żołnierzy, porażkę na każdym możliwym polu: politycznym, militarnym, materialnym, prestiżowym, mentalnym i społecznym, w rezultacie, w wyniku skompromitowania AK i władz w Londynie, ułatwiło komunistom przechwycenie władzy w powojennej Polsce. Żadnych, słownie żadnych, korzyści nam nie przyniosło. Jest jakieś lepsze od „awantury” określenie tego samobójczego obłędu?
PS. Odpowiedź dla Kol. Jerzego 789, której już Mła nie zdołał zamieścić u Trolla MŚ:
<i>Przepraszam, ale nie wdaję się w dyskusję z trollami,</i>
A oto i najlepszy dowód na miałkość intelektualną "antyzychowiczów" - sromotna ucieczka w panicznym strachu przed sprawdzalnymi faktami.
<i>Jedynie dwa państwa, które były częścią imperium rosyjskiego uratowały po II wojnie swój byt [...] To Finlandia i Polska. </o>
A jaki jest związek między byciem częścią imperium rosyjskiego a zachowaniem bytu po II wojnie światowej?
Rzekomo Polska nie stała się sowiecką republiką, ponieważ parę tysięcy wpół uzbrojonych cywilów popełniło na ulicach średniej wielkości miasta zbiorowe samobójstwo. No dobrze, na podobny akt męstwa nie zdobyli się ani np. Czesi, ani Bułgarzy - i jakoś towarzysz Stalin nie zechciał wcielić tych terytorium do swojego imperium w charakterze sowieckich republik. Wniosek - związku między awanturą warszawską a planami towarzysza Stalina odnośnie Polski po prostu nie było.
Co potwierdzają fakty:
1. Nie ma żadnego dowodu archiwalnego, aby towarzysz Stalin planował powołać Polską Republikę Sowiecką. Jeśli Mła się myli - to Mła prosi o numery sygnatur do stosownych zespołów archiwalnych.
2. Polska znalazła się w sowieckiej strefie decyzją Teheranu, powziętą miesiące wcześniej, niż paru szaleńcom w Warszawie wpadł do tępych łbów pomysł zamordowania stolicy. Czy powstanie by było, czy powstania by nie było - decyzja już zapadła.
3. Stojąc na gruncie ustaleń Teheranu towarzysz Stalin przystąpił do realizacji panu wasalizacji Polski, czego wyrazem było utworzenie 22 lipca, 9 dni przed puczem w KG AK, tworu o nazwie PKWN. Koncepcja władzy PWKN opierała się na założeniu, że komuniści będą posiadać monopolistyczną pozycję, przy zachowaniu pozorów koalicji. Celem było oczywiście przechwycenie pełni władzy w powojennej Polsce. Towarzysz Stalin uznał PKWN (i wcześniejszą atrapę parlamentu KRN) za przedstawicieli polskiej władzy i z nimi prowadził układy. 27 lipca 1944 roku PKWN odpisał w Moskwie Porozumienie między PKWN a rządem ZSRR o polsko-radzieckiej granicy (wbrew nazwie Sowieci określili granice powojennej Polski także na zachodzie, na Odrze i Nysie) - tak więc ustalano zasady funkcjonowania kraju satelickiego, a nie wcielenia Polski do ZSRS w charakterze sowrepubliki. Mła podkreśla, że wszystkie te okoliczności zaszły <b>przed</b> rozpoczęciem walk w Warszawie! Towarzysz Stalin nie musiał więc zmieniać zdania po rozpoczęciu ruchawki w stolicy, ponieważ swoje zdanie wyraził już wcześniej...
Tak więc nie ma żadnego dowodu na to, że Polska dzięki samobójczemu powstaniu cokolwiek uratowała.
