Krzysztof WyszkowskiWspólnota strachu
Środa, 17 Listopad 2010
„Zgoda buduje" - takim miło brzmiącym hasłem prezydent Komorowski zasłania ponurą rzeczywistość zbudowaną przez rządzący Polską układ postkomunistyczno-postsolidarnościowy.
Funkcjonariusze i beneficjenci tego porozumienia przeciw dobru Polski i Polaków, to przeważnie peerelowskie rzezimieszki, esbecy i ich agenci, cyniczni „macherzy z zaplecza", targowiczanie, pożyteczni idioci oraz ci wszyscy, którzy swoją pogardę dla polskości ukrywają za hasłami walki z „kaczyzmem", czy, ostatnio, „faszyzmem".
Ci „kolektywnie dający sobie d..." budowniczowie układu, publicznie prezentują wzajemną miłość - Komorowski ściska się Jaruzelskim, Jaruzelski wpija się w Mazowieckiego, Mazowiecki przytula Tuska, Tusk lgnie do Wałęsy, Wałęsa brata się z Kwaśniewskim, Kwaśniewski kocha Michnika, Michnik wtula się w szyję Komorowskiego... Dookoła wirują zasłużone hostessy pojednania pięści z nosem - Chrzanowski, Lityński, Moczulski, Smolar, Niesiołowski... Tylko Wachowski gdzieś się zapodział...
Parę dni temu układ fetował „100 dni prezydentury". Ponieważ feta ta przypadła akurat w dwudziestą rocznicę wyborów prezydenckich w 1990 r. warto przypomnieć, jakimi metodami ten budowniczy zgody zwalczał innego członka obecnego „kolektywu" - Lecha Wałęsę.
Sztab „siły spokoju" był przekonany, że jedynym poważnym przeciwnikiem jest Lech Wałęsa, który „wypowiadając nonsensy o ‘jajogłowych' i dzieląc ludzi według kryteriów rasowych na Żydów i nie Żydów", jak pisał Michnik, zmusił Mazowieckiego do udowadniania swej polskości. Agresywność metod Wałęsy („Uwierzyłem przyjaciołom Żydom, a oni mnie zrobili w konia. A tyle razy ostrzegano, bym się z Żydami nie zadawał, bym się nimi nie otaczał i nie korzystał z ich rad") mogła robić wrażenie, że znajduje się pod wpływem antysemickich elementów z rozwiązanej niedawno SB.
Czy z przekonania o konieczności uchronienia Polski przed „człowiekiem z siekierą", czy z czystej żądzy władzy, ludzie Mazowieckiego sięgnęli po narzędzia pochodzące z tego samego źródła. Na biurku ministra spraw wewnętrznych Krzysztofa Kozłowskiego „znalazły się" dokumenty t.w. Bolka. Gdy niespodziewanie sytuacja się odwróciła, bo Mazowiecki odpadł po przegranej w pierwszej turze wyborów z Tymińskim, Komorowski - wówczas wiceminister obrony narodowej - zgłosił się do sztabu wyborczego Wałęsy z propozycją przekazania bardzo ważnych informacji.
Pojechałem do Warszawy i spotkałem się z nim w jego gabinecie w „Domu bez kantów". Powiedział mi wówczas, że sztab Tymińskiego został zorganizowany, na polecenie Jaruzelskiego, przez funkcjonariuszy Wojskowych Służb Informacyjnych. Zapytałem skąd to wie i usłyszałem, że właśnie od nich. Gdy wyraziłem zdziwienie taką zażyłością Komorowskiego z WSI, ten zaczął mnie przekonywać, że można mieć do nich zaufanie, ponieważ są to dobrzy patrioci, którzy „przeszli na naszą stronę".
Mieli mu oni, jako swojemu zwierzchnikowi, przekazać plany kampanii wyborczej Tymińskiego oraz wyjawić zawartość jego osławionej „czarnej teczki". Okazało się, że znajduje się w niej m.in. kopia zobowiązania Wałęsy do współpracy z SB, jego donos agenturalny i odręczne pokwitowanie odbioru wynagrodzenia. Oprócz tego przekazał mi kompromitujące informacje o życiu osobistym Wałęsę, które mogły zburzyć jego legendę równie skutecznie, jak sprawa donosicielstwa.
Komorowski przekazał mi wiele bardzo szczegółowych informacji na temat sposobu, w jaki WSI od dłuższego już czasu manipulowała Tymińskim, np. nie dając mu pewności, czy „komprmateriały" na Wałęsę są autentyczne. Tymiński chciał upublicznić materiały z „czarnej teczki" przed pierwszą turą wyborów, ale, obawiając się prowokacji, szukał wiarygodnego grafologa, żeby potwierdzić, że jest to odręczne pismo Wałęsy. WSI znalazła mu go aż w Szczecinie, dzięki czemu najpierw skutecznie odwlekano orzeczenie, a po pierwszej turze wyborów WSI zdecydowano, że grafolog odmówi potwierdzenia autentyczności przedstawionych mu dokumentów (w efekcie tych zabiegów Tymiński nie odważył się wówczas ich ujawnić).
Było oczywistością, że. skoro Komorowski (a więc i sztab Mazowieckiego) wiedział o tym wszystkim już od dłuższego czasu, ale podzielił się tą wiedzą po odpadnięciu Mazowieckiego z wyścigu, oznacza to, że WSI (a więc i Jaruzelski) użył Tymińskiego do zorganizowania prowokacji mającej rozstrzygnąć wybory na rzecz Mazowieckiego. Można przypuszczać, że gdyby Mazowiecki przeszedł do drugiej tury, Wałęsa zostałby wówczas ujawniony jako podły agent esbecji.
Zgoda, w wydaniu Komorowskiego, jest więc paktem o nieagresji ograniczonym do wspólnoty wiernej kontraktowi okrągłego stołu - wspólnotą strachu przed prawdą o nieprawym pochodzeniu elity III RP.
ANEKS.
SPODZIEWANE FIASKO MIĘDZYNARODOWEGO DONOSICIELSTWAW lipcu 1989 roku Adam Michnik pojechał do Moskwy. Był to wyjątkowy akt nielojalności wobec własnego państwa i próba porozumienia się z obcym mocarstwem ponad głowami własnego rządu.
Pamiętam, jak wtedy w lipcu, razem z kolegą z redakcji Sztandaru Młodych (i sztandaru starych) usiłowaliśmy się dowiedzieć czegoś o tej „wizycie Michnika”.
Zadzwoniliśmy do naszego znajomego deputowanego do Rady Najwyższej ZSRR, żeby się dowiedzieć u źródła, co Michnik knuje.
„Pip, pip, pip” odpowiedziała automatyczna sekretarka
„Durniu, zawołał kolega „przecież TAM jest dziesiąta wieczorem!”
„Durniu?” zadziwiłem się ja „czy automatyczna sekretarka potwierdza, że Michnik spotkał się z KIMŚ WAŻNYM”?
„No nie” zgodził się mój kolega.
„Czyli piszemy: nasze źródła w Moskwie nie potwierdziły faktu spotkania się Michnika z KIMŚ WAŻNYM!”
„Ty masz łeb!” ucieszył się kolega.
Potem zadzwoniliśmy do ambasady, żeby się dowiedzieć, czy mają coś od kumpli z KGB.
„Słuchaj” powiedział mi znajomy jeszcze z czasów ZMP „trzymają mordy na kłódkę. Ani pary z ust. Nie wiadomo z kim się spotkał i o czym gadał”
„To znaczy” pytam znajomego, „że jak nie wiadomo, czy się spotkał, to może się nie spotkał?”
„To niby logiczne” westchnął kolega jeszcze z ZMP.
No i napisaliśmy w Sztandarze Młodych (i sztandarze starych), że władze radzieckie odpowiednio potraktowały tę awanturniczą eskapadę, a anonimowe źródło (hłe, hłe, ile to żeśmy z kolegą jeszcze z ZMP litrów zarzucili, to he, hen, a nawet więcej!) dyplomatyczne (hłe, hłe) powiedziało, że nic nie wiadomo, żeby się Michnik z kimś spotykał.
„Najprawdopodobniej cała wizyta zakończy się herbatką na Arbacie i wizytą w małej, moskiewskiej cerkiewce” napisaliśmy w artykule.
No to jak przyszli, żebyśmy napisali coś o wizycie wrednego MaciArewicza z tą.... Jakiej tam... FAtygą i tym... jak mu tam... no „Młodym” po tym, co zginął w Smoleńsku na skutek nieuzasadnionej brawury i braku nalatania, to mieliśmy gotowca!
I sruu... Poszło pod strzechy!
Wasz redaktoR
http://hekatonchejres.salon24.pl/
