Kościół w Polsce w ciągu kilkunastu (siedemnastu, co najmniej) odzyskał olbrzymią część swoje majątku i odbudowuje nadal stan posiadania. W konsekwencji dogadywania się z III RP Kościół w Polsce jest największym beneficjentem wstąpienia do Unii Europejskiej. Jako najpotężniejszy posiadacz ziemski - 60 tys. ha, otrzymuje z Brukseli gigantyczne dopłaty z tego tytułu, doskonale też sobie radzi z pozyskiwaniem EURO z innych źródeł. Może w tej sytuacji wszedłby na giełdę, informował o swoich poczynaniach inwestycyjno-gospodarczych, wówczas taka afera z jak z metropolitą Wielgusem nie mogłaby się wydarzyć, bo wiadomo, że to zachwiałoby kursem akcji katolickich. No a problem ubóstwa? Czy ubóstwo jest ważną kwestią w dzisiejszym Polskim Kościele?
Może debata o ubóstwie Kościoła byłaby nierównie dramatyczniejsza od sporu w jakim stopniu Kościół współpracując, negocjując, stawiając opór komunistom rozmawiał z nimi idąc na zbyt daleko posuniętą zależność, uległość, uwikłanie? Czy ta prawda materialna, ziemska (liczona w tysiącach hektarów), jawna, teoretycznie znana, może nas wyzwolić? A może dla istoty świadectwa chrześcijańskiego ta odpowiedź jest trudniejsza od prawd teczkowych, że wielu księży, notabli Kościoła nie podołało i nie potrafi się do dziś uporać z doświadczeniem PRL-u? Może prawda o bogactwie Kościoła powinna pozostać tajemnicą?
Nie pytam z troski o Kościół. Ale w kontekście teczkowych, wysokich temperatur, które zdominowały rozmowę publiczną chcialem o czymś cokolwiek innym, a o czym cichutko.
