17 września. Data pamiętna. Dziś to już 72 lata. Nie pierwszy i nie ostatni raz wschodnia dzicz podniosła rękę na część europejskiej cywilizacji. Historia z września 1939 roku jest jednak dużo bardziej bolesna i trudna do przełknięcia, gdyż jak wiadomo od ponad dwóch tygodni toczyły się walki z zachodnim najeźdźcą. Ten nóż w plecy nie wystraszył jednak żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, którzy mimo nierównych sił, w olbrzymiej większości podjęli zacięty bój z agresorem.
Zmagania z wschodnim barbarzyńcą są nieodłączną częścią historii Rzeczypospolitej. Myliłby się ten, kto by powiedział, że to już przeszłość. Zmagania z niedźwiedziem trwają i będą trwały dopóki niedźwiedź nie wyzionie ducha. Nie zdechnie z głodu i pragnienia. Kiedy to nastąpi - nie wiadomo, bo barbarzyński zwierz apetyt ma nienasycony. Pociechą jest, że nigdy nie miał dość siły aby złamać przeciwnika. Mógł go pokonać, ale nie złamać. Czego Polska jest wybitnym przykładem.
Dziś, w drugiej dekadzie XXI wieku metody nieco się zmieniły. Hordy barbarzyńców tocząc wojnę o Europę nie wysadzają już w powietrze kościołów, nie palą wiosek, nie gwałcą kobiet z karabinami na ramionach. Mają inne sposoby. Zdumiewające jest, że tak zwanymi pokojowymi metodami, praktycznie połknęły już państwa Germanów i Franków – w Europie możnych, w kolejce czekają spadkobiercy wielkiego Rzymu.
My jednak nigdy nie powinniśmy zapomnieć, ani sierpnia 1920, ani września 1939. Barbarzyńskiego niedźwiedzia nie da się ucywilizować. Choćby nie wiadomo jak bałwochwalcze byłyby słowa tych, którzy wychować tego zwierza by chcieli. Miniony rok był tego znakomitym przykładem. Warto też pamiętać, że czarowi Moskwy w odróżnieniu od Germanów, Franków, czy Italów – nigdy nie ulegli najbliżsi sąsiedzi: choćby Gruzini, Ukraińcy, Litwini a nade wszystko Polacy.
