Dziś, 12 grudnia 2011 roku, największymi atutemi Wojciecha Jaruzelskiego są jego wiek i choroba. Uniemożliwioną one osądzenie twórcy stanu wojennego, bo zważywszy na to, że proces zacznie się od początku – Jaruzelski najprawdopodobniej nie dożyje wyroku – jakikolwiek zapadnie. Tym samym, towarzysz Jaruzelski uniknie odpowiedzialności. Owszem, osądzi go Bóg i osądzi historia – ale to przecież zdecydowanie za mało, sprawiedliwość musi dokonywać się także na ziemi, w życiu doczesnym. A tak, wyjdzie na to, że wszelkie wyroki wykonywała tylko junta sowieckiego pachołka.
Wiem, Jaruzelski znów przeprosił. Że mniejsze zło, że decyzja bolesna, że wyższa konieczność. Powiedział też, że gdyby dziś miał decydować – zrobiłby to samo. Ni mniej ni więcej, tylko zgotowałby Polakom to samo piekło. Tylko, komu te przeprosiny wystarczą? Rodzinom zastrzelonych, zatłuczonych, zakatowanych bestialsko na śmierć? Natomiast tych, których przeprosiny wroniego żołdaka zadowalają brzydzę się wymieniać, znajdziecie państwo ich wypowiedzi bez trudu. Tak, Jaruzelski przeprosił, lecz co z tego wynika? Jest stary, schorowany i poza sprawiedliwością, nic więcej.
Jak dziś wytłumaczyć młodzieży, czym był stan wojenny? Najlepiej w kilku prostych słowach, zwolenników towarzysza Jaruzela. Nie ma w nich mowy o ewentualnej inwazji bratniego ZSRR ani o innych pseudointelektualnych wygibasach wybielających dyktatora: Dziękuję Generale, za wzięce za mordę rozmodlonego motłochu, który kraj prowadził ku upadkowi. Za powstrzymanie bandy małp z brzytwamni. Za wzięcie za pyski wszystkich tych, którzy awantury przedkładali nad spokój i pracę. Pisownię zachowałem oryginalną.
