Po raz pierwszy Irlandia została podbita przez najeźdźców z Anglii w XII w. Gdy w XVI w. główną i oficjalną religią angielską stał się protestantyzm(anglikanizm), część reformatorów z Irlandii popierała monarchie brytyjską lecz znaczna większość(katolicy) była przeciwna jakim kolwiek związką Irlandii z anglikańskim Londynem.
Od ponad 400 lat w Irlandii Północnej żyją razem katolicy i protestanci. Koegzystencja ta obfitowała w różne konflikty(pogromy) na ludności katolickiej, która była tam w mniejszośi. Do najkrwawszych należało bardzo brutalne stłumienie powstania katolików irlandzkich w 1640 roku przez Cromwella. Stłumienie tego powstania kosztowało życie 1/3 mieszkańców Irlandii. Bronili swojej wiary i niepodległości.
W 1801 rozwiązano suwerenny rząd w Dublinie i wcielono całą Irlandię do Anglii. Rozpoczęła się walka o niepodległość. w przeciągu 10 lat krwawych walk i wielkiego głodu liczba ludności spadła z 8,2mln do niespełna 6 mln. Rozpoczęła się wielka fala emigracji głównie do USA. Po takim ciosie Irlandia już nie potrafiła się odbudować a zaludnienie nigdy nie przekroczyło liczby z wielkiej masakry.
W XIX wieku istniały dwa ruchy polityczne dążące do uzyskania suwerenności kraju. Jeden tworzyli zwolennicy Home Rule czyli autonomii państwowej ograniczonej do spraw wewnętrznych, którzy do tego celu dążyli na drodze pokojowej.Drugim ugrupowaniem było wywodzące się z emigracyjnej organizacji niepodległościowej tajne Irlandzkie Bractwo Republikańskie, którego polityczne ramię stanowiła partia o nazwie Sinn Féin (My sami). Bractwo było organizatorem "powstania wielkanocnego".
Po klęsce "powstania wielkanocnego", które zostało krwawo stłumione przez Brytyjczyków (zginęło około 1400 osób), irlandzcy ekstremiści (tak zwani republikanie) zdobyli spore poparcie społeczne.
W 1919 roku proklamowali powstanie Republiki Irlandii. W tym samym roku powołano do życia Irlandzką Armię Republikańską (pod wodzą Michaela Collinsa), która zaczęła walczyć z Brytyjczykami.
W roku 1920 rząd w Londynie podzielili Irlandię na dwie części: 26 katolickich hrabstw ze stolicą w Dublinie oraz 6 protestanckich ze stolicą w Belfaście.
Kiedy w 1922 roku republikanie przegrali wybory do parlamentu, w Dublinie wybuchła wojna domowa. Po obu stronach zginęło wówczas 4000 Irlandczyków, czyli więcej niż we wszystkich powstaniach przeciwko Brytyjczykom w latach 1916 - 1921. Zwyciężyli zwolennicy podziału kraju. Południowa Irlandia bardzo szybko osiągnęła pełną niepodległość. W 1937 roku uchwalono w Dublinie konstytucję samodzielnej republiki. W czasie drugiej wojny światowej Irlandia była państwem neutralnym.
Obecnie w państwie żyje około 3 mln ludzi wyznania katolickiego i 400 tys. protestantów. W drugiej części kraju proporcje tę są odwrotne. Na 1,5 miliona mieszkańców prawie milion to protestanci, którzy zdecydowanie opowiadają się za pozostaniem Irlandii Północnej przy Wielkiej Brytanii. Rządy tej większości charakteryzowała dyskryminacja katolickiej mniejszości zarówno w sferze prawnej, jak i polityczno-ekonomicznej.
Republika Irlandii pogodziła się natomiast z faktem podziału kraju, odseparowując się coraz bardziej od Anglii a także od północnej części wyspy. Separatystyczne tendencje najbardziej widoczne są w sferze religijnej. Uniezależnienie się od Wielkiej Brytanii oznaczało przede wszystkim separację od wpływów anielskiego protestantyzmu, a to z kolei doprowadziło do rozprzestrzenienia się bardzo konserwatywnego katolicyzmu. Dziś w Irlandii Południowej zabronione są na przykład rozwody, środki antykoncepcyjne oraz aborcja. W północnej części kraju jest to legalne. Również ekonomicznie Irlandia Północna jest bardziej związana w Wielką Brytanią niż niezależna Republika Irlandii.
Przeciwko podziałowi kraju w sześciu północnych protestanckich hrabstwach walczy dziś IRA odrzucając unię z Wielką Brytanią oraz rządy protestanckiej większości. Nie jest to jednak jedna forma sprzeciwu katolików. W 1968 roku w Irlandii Północnej zaczęły powstawać ruchy obrony praw obywatelskich wzorowane na podobnych w Stanach Zjednoczonych. Rozpoczęły się pokojowe demonstracje na rzecz praw socjalnych i politycznych dla katolickiej mniejszości.
Do największych doszło w Londonderry
w Derry była jednym z najbardziej wstrząsających wydarzeń
podczas konfliktu w Irlandii Północnej. 30 stycznia 1972 roku komandosi brytyjscy z pierwszego spadochronowego pułku armii brytyjskiej otworzyli ogień do nieuzbrojonych uczestników pokojowego marszu w irlandzkiej miejscowości Derry. Zamordowano 13 osób, a wiele innych zostało rannych. Marsz był protestem przeciwko uchwale rządu brytyjskiego, która dopuszczała internowanie bez procesu osób podejrzanych o współpracę z IRA. (irlandzką organizacją terrorystyczną walczącą o połączenie Irlandii Północnej z południem wyspy). W praktyce prawo to (ustanowione 9 sierpnia 1971 roku) było nadużywane i aresztowania dotyczyły również niewinnych osób. Specjalna komisja wojskowa oraz trybunał powołany przez rząd brytyjski uznał, że żołnierze nie są winni śmierci cywilów podczas Krwawej Niedzieli izostali odznaczeni przez królowa brytyjską Elżbietę II.
Po tych wydarzeniach nastąpił pokój.
"Rząd brytyjski będzie musiał obradować w bunkrze tak długo, jak Irlandia Płn. będzie pozostawała pod brytyjskim panowaniem" oświadczenia IRA- jedynej organizacji uznawanej za terrorystyczną, która od blisko 100 lat walczy o uzyskanie pełnej niepodległości Iralndii.
STOP DLA PONIŻANIA KATOLIKÓW W NIEPODLEGŁYM PAŃSTWIE
