Dwa lata temu w analizie danych dotyczących pozornego zwalniania ruchu obrotowego Ziemi, skorygowanych o wartość pozornego opóźnienia o 0,672 sek/rok wywołanego grawitacją Ziemi, zauważyłem, że można wyróżnić trzy cykle zmienności upływu czasu, o długościach 1, 17 i 68 lat. Po skorygowaniu wykresu o te cykle, otrzymaliśmy gwałtownie rosnący wykres krzywej, która - jeśli przyjmiemy, że jest sinusoidą, wówczas szacowałem na cykl długości 140 lat. Obecnie możemy przedłużyć wykres i porównać. Poprzednio wykres wyglądał tak:
Uwzględniając dane za okres od napisania tamtej notki, otrzymujemy:
Widać wyraźnie coraz gwałtowniejszy wzrost wykresu... Sinusoida o cyklu 140 lat raczej odpada, wykres przypomina obecnie hiperbolę zbliżającą się do asymptoty w okolicach roku 2013-2014.
Przypominam, że wzrost wskazuje na zbliżanie się do dużej masy. Prawdopodobnie więc, widoczny efekt wynika z coraz bliższej pozycji brązowego karła, będącym ciemnym towarzyszem naszego Słońca. Jeśli tak jest w istocie, wykres powinien w najbliższych latach osiągnąć maksimum oznaczający największe zbliżenie pomiędzy gwiazdami US. Moment w którym "znajdziemy się" na szczycie górki (wykres przestanie piąć się w górę) oznacza więc czas w którym sejsmiczne zjawiska na Ziemi osiągną apogeum. Tak więc gdy nachylenie wykresu (tj. kąt stycznej do wykresu z osią czasu) zacznie się zmniejszać, wówczas można przygotować się na wszystko...
