Wprawdzie dziś było zaprzysiężenie nowych posłów i temat nieco odbiega od głównego nurtu, ale przecież to posłowie będą wspierać różnego rodzaju organizacje humanitarne dotacjami z kasy wspólnej. W większości społeczeństw, nie tylko w Polsce akcje niesienia pomocy spotykają się z powszechną akceptacją. Nie wiem, czy dlatego, że jeśli wrzucimy czasem kilka złotych do puszki to oczyszczamy własne sumienia, czy też z innego powodu? Ja osobiście zawsze miałem jakis cień podejrzliwości wobec " organizacji pozarządowych", których po roku 1989 namnożyło się w Polsce bez liku, ale które bardzo chętnie korzystają z pomocy budżetu Państwa. I właśnie ta pomoc z budżetu budzi mój sprzeciw, bowiem przyznawanie dotacji nie jest transparentne. Ale to temat na odrębny tekst. Moje wątpliwości potwierdziły się po przeczytaniu książki Lindy Polman p.t." Karawana kryzysu. Za kulisami przemysłu pomocy humanitarnej". Autorka jest dziennikarką holenderską. Była korespondentką w Afganistanie, Afryce, na Haiti i w wielu miejscach dotkniętych kryzysem czy klęskami zywiołowymi. Obserwowała " solidarność świata" w niesieniu pomocy humanitarnej i doszła do wniosku, że jest to potężna hucpa z której wielu " wrażliwych lewicowców" korzysta pełnymi garściami dla siebie, mało przejmując się losem tych, którym ta pomoc rzeczywiście jest potrzebna. Przede wszystkim pomoc na którą wielu sponsorów, w tym budżety państw przekazują ogromne kwoty jest po prostu marnowana. Wg. autorki znika od 60 -70 % kwot przeznaczonych na wsparcie. Wiarygodność autorki jest tym większa, ze wielokrotnie była ona zapraszana na " akcje humianitarne" przez organizatorów, razem z innymi dziennikarzami i mogła widzieć tę pomoc " od kuchni". Opisała stan faktyczny a nie laurkę dla tych organizacji. Zatem przyjrzyjmy się kilku spostrzeżeniom autorki.
Pisząc o pomocy dla Rwandy opisała fakt dostarczania tam wody pitnej samolotami z Europy. Przypomina to fetę jaką zorganizowała w styczniu 2010 Akcja Humanitarna przy okazji wylotu samolotu z wodą pitną z Polski na Haiti, dotkniętej trzęsieniem ziemi. Przecież można było wodę, i to w większych ilościach zakupić w bezpiecznej, ale sąsiadującej z Haiti Dominikanie. Dokonano by większego zakupu, bo zniknęłyby koszty przelotu, a do tego zatrudnienie, chociażby na krótki czas otrzymaliby mieszkańcy Dominikany, także biednej i potrzebującej pomocy. A może nie chodzilo tylko o wodę, ale o zakup u " zaprzyjaźnionego" hurtownika lub producenta? Praktyka taka została dokładnie opisana przez Lindę Polman.
Pomoc humanitarna to obecnie dochodowe przedsięwzięcie pozwalające doskonale zyć zaangażowanym w to ludziom. Oddajmy glos autorce :"Kiedy trzy czwarte powierzchni Sierra Leone znajdowało się jeszcze w rękach lewackich zbrodniczych rebeliantów, a większość ludności błąkała się śmiertelnie przerażona, w stolicy kraju - Freetown, pracownicy organizacji humanitarnych mogli już kierować piłeczkę na uporządkowanych / z funduszy humanitarnych/ polach golfowych. Jedliśmy befsztyk / na koszt organizacji humanitarnej/ , wyceniony na czterdzieści siedem tysięcy leone, czyli w przeliczeniu 15 euro. Stanowiło to połowę miesięcznej pensji obsługujacego nas kelnera, o czym poinformował mnie siedzący z mojej lewej strony przedstawiciel UNICEF-u"
Mało kto zdaje sobie sprawę, że mordowanie Hutu przez Tutsich trwało tak długo dzieki....pomocy humanitarnej. Autorka pisze:"To właśnie dzieki rozbuchanej pomocy humanitarnej esktremiści Hutu mogli nadal prowadzić kampanię eksterminacji. Kierowali nią ludzie przebywajacy w obozach UHNCR w Gornie".
Nie twierdzę, że pomoc jest zbędna. Ale trzeba " aktrywistom" patrzeć na rece. Rapoty NIK badające polskie organizacje wskazują na szereg nieprawidlowości i odstępstw od obowiązujacej ustawy. Ale poza raportem nic się nie dzieje. W wielu organizacjach uwili sobie wygodne gniazdko różnej maści celebryci i osoby ściśle związane z mainstreemowymi mediami, dzieci posłów i inni powiązani z estabilishmentem. Wystarczy zajrzeć na strony tych organizacji....wiele tam znanych z TV nazwisk, tylko imiona inne.
