Wstydźmy się bycia Polakami, Europejczykami, ludźmi "cywilizacji zachodniej"! Darujmy sobie moralizatorskie pogadanki, trucie o Łukaszence, Putinie i Chinach. Dajmy sobie spokój z wypominaniem naszym "sojusznikom" wrześniowo-jałtańskiej zdrady. Darujmy sobie patriotyczne uniesienie powstaniem, w którym sojusznicy nas zdradzili. Dziś bowiem robimy to samo co oni.
Tobruk pada. Chmura radioaktywnego pyłu szczelnie przykryła wiadomości z ogarniętej wojną Libii. Sympatycznie przykrywa też żałosną niemoc zachodu i jego włodarzy, którzy zwyczajnie nie chcą pomóc libijskim powstańcom.
Jesteśmy członkami najpotężniejszego sojuszu wojskowego na świecie. Członkiem Unii Europejskiej. Podobno naszymi wspólnymi wartościami są sprawiedliwość, demokracja, wolność, praworządność... a jednak gdy tuż pod naszym nosem psychopata odpowiedzialny za śmierć kilkuset obywateli naszych krajów sojuszniczych, morduje swoich obywateli dławiąc krwawo powstanie nędznie uzbrojonych rebeliantów, milczymy. Milczymy, choć reprezentują podobne naszym wartości.
Nauczyliśmy się roli "zachodniego sojusznika", który dużo gada, a mało robi. Umiemy zasłaniać się członkostwem w nic nieznaczącym ONZ, które jest głównie lewacką agenturą, miejscem emerytury byłych polityków, narzędziem uzależniania zachodnich demokracji od reżimów wschodu (Rosji i Chin).
Pamiętemy coś takiego jak krwawo tłumione przy obojętności świata powstania, prawda?
Dziś, widząc niechęć mojej cywilizacji, Europy i mojego kraju do pomocy walczącym o wolność ludziom, czuję obrzydzenie do tego wszystkiego co reprezentuje ta cywilizacja, ten blok polityczny ten kraj.
Szczególnie do tych, którzy zawsze mieli się za obrońców wszystkich tych wartości, dla tych którzy kiedyś walczyli o to samo, a dziś zajmują ważne stanowiska rządowe i nie tylko.
Wstydzę się za mój kraj.
Mam nadzieję że kiedy niedobitki pozostawionych samym sobie rebeliantów zaciągną się do Hamasu, Hezbollachu, Al-Kaidy, czy Bractwa Muzułmańskiego będę daleko...
