Podzielona dokładnie ...i szczelnie. Spolaryzowana. Obca sobie.
Dwie nierówne i niewspółmierne części - jedna to społeczeńtswo pod krzyżem. Tam jest większa część Polski, jeśli nie osobiście, to myślami. Tam jest Polska.
W całości - przekrój poglądów: broniący krzyża, przeciwnicy krzyża, obserwatorzy obojętni i nieobojętni oraz ci, którzy przyszli na happening i rozrywkowo.
Jest jeszcze druga część Polski. Niejednorodna, tak jak i pierwsza część.
Składają się na nią analitycy, dziennikarze, mędrkowie. Prowadzą narrację, interpretują, prześcigają się w bystrych skojarzeniach, nazwach, mędrkowatych uwagach i wnioskach. Składają się na nią hierarchowie i "celebryci" kościoła. Składają się na nią też - a raczej przede wszystkimi innymi - politycy.
Tej drugiej strony nie ma tam, gdzie jest Polska.
Między jednymi i drugimi rośnie przepaść, która dzieli Polskę bezpowrotnie. I dobrze - politycy, urzędnicy kościelni i mędrkowie medialni nie są nam potrzebni. I tak nie zajmują żadnego konstruktywnego stanowiska i tak nie wiedzą, co się u nas, w Polsce, dzieje, i tak nas nie rozumieją, i tak nie podejmują rozsądnych decyzji. Mają swoje życie, swój świat, swoje interesy i problemy i swoje gierki polityczne. Nic ich nasza Polska nie obchodzi.
Najwyższy czas, żeby z wzajemnością. Obserwując indolencję polityków, urzędników, cyrkowców medialnych i pi-erowców poniekąd jestem im wdzięczny. Zawsze uważałem, że anarchia jest utopią, piękną ale nierealną. Współczesna rzeczywistość uczy nas dojrzewania do anarchii.
