Gdy energia potencjalna obiektu, w polu grawitacyjnym zamienia się w energię kinetyczną, kształt ciała i jego wielkość nie ma znaczenia - ponieważ w polu grawitacyjnym wszystkie ciała, spadają z ta samą prędkością - zależnie od masy, ale niezależnie od kształtu (pomijamy opór powietrza).
Gdy kształt obiektu zanika, jego początkowa energia grawitacyjna, przekształca się w ducha. Im szybciej proces zachodzi (spalanie obiektu), tym szybciej następuje przekształcenie grawitacji w jej urojony obraz "ducha" (bo przecież nie materii!!).
To co nazywamy geometrią przestrzeni, ze wszystkimi atrybutami pięknych kształtów, wywołujących estetyczne odczucia, jest tylko efektem dopasowania kształtu do kształtu - w przypadku natury nas otaczającej do kształtu człowieka. Tak samo podziwiany kształt Wszechświata widzianego jest jedynie miarą tego co pasuje ... do człowieka.
Gdy kształt zanika, albo się zmienia - zmianie ulega również grawitacja. Trywialnym przykładem jest grawitacja masy skupionej w kuli w porównaniu do grawitacji wydłużonego pręta. To jawny przykład tego, że grawitacja zależy od kształu.
A jaki jest Twój kształt? Osobowości wyrażonej długością ręki, nogi, kształtu twarzy, nadwagi lub niedowagi. Jaki jesteś w rozmowie z grawitacją?
Twój kształt nie jest Twój, tylko należy do siły innej. Gdy umierasz, ta siła odzyskuje swoją moc i przejawia się we wspomnieniach, albo nawet nawiedzeniach nocnych.
Zatem ciało ludzkie nigdy nie umiera, bo to co jest znakiem jego istnienia, to niepotarzalny kształt, który czasem potrzebuje dużo czasu, żeby w innym ciele się odrodzić.
Grawitacja Twojego ciała, które jest podstawą Twojej osobowości - nigdy nie zanika. Istniejesz od zawsze, chociaż nie wiesz, czy nie jesteś kopią tego co już kiedyś istniało.
Mielisz te same słowa obawy, stykasz sie z tą samą obawą przed życiem. Popełniasz te same błędy, które popełniali już pierwotni ludzie.
Żyjesz dzięki tej samej grawitacji, niezależnie od czasu.
