Czytałem ostatnio artykuł Nabokova pod tytułem "Problems of Translation: "Onegin" in English". Dotyczy tłumaczenia rosyjskiego poematu "Eugeniusz Oniegin" na angielski (tłumaczenia, nad którym pracował Nabokov. Nie wiem, czy kiedykolwiek je skończył).
Nabokov przedstawia tam różne ciekawe informacje o cechach poezji rosyjskiej, wersyfikacji, a także stylu Puszkina. Wszystko jednak po to, aby na końcu stwierdzić, że utwór można przetłumaczyć tylko prozą. Czemu? Ponieważ Nabokov nie uznaje innego tłumaczenia niż tłumaczenie dosłowne. Wszystko ma być dokładnie tak, jak w oryginale, a w dodatku potrzeba jeszcze setek przypisów wyjaśniających każdy szczegół.
Wiele osób mówi z zachwytem o dawnych wydaniach Ossolineum, w których było tyle ciekawych informacji w przypisach, że niektórzy wypożyczają te książki tylko dla nich. Jednak moim zdaniem Nabokov zdecydowanie przesadza i lepszy efekt by osiągnął, gdyby zatroszczył się trochę o przyjemność czytania.
