Zamachowiec z Tuluzy uznał ponoć bezwyjściowość swojej sytuacji. Wyrzucił przez okno broń automatyczną. Wczesnym popołudniem chce oddać się w ręce służb antyterrorystycznych i opowiedzieć o swoim życiu.
Nie wygląda na to, żeby policja dawała mu wiarę. I słusznie. Mohammed Merah, który dla „zmylenia przeciwnika” strzelał do swoich ciemnoskórych ziomków w mundurach francuskich sił zbrojnych oraz do dzieci w drodze do szkoły, ma w domu najprawdopodobniej cały arsenał broni.
Breivik też strzelał do swoich ziomków, jak się potem okazało, żeby opowiedzieć swoje życie przed sądem, ale nie dano mu tej możliwości.
Na usta ciśnie się pytanie:
Ilu ludzi trzeba zabić, żeby znalazł się ktoś wreszcie, kto zgodziłby się wysłuchać opowieści o czyimś żałosnym, zmarnowanym życiu?
