Wygląda na to, że trafiłem w dziesiątkę. Doradzałem Romny'emu w poprzedniej notce, żeby nie wchodził w klincze z Obamą.
Im mniej i z im większą wyrozumiałością będzie się z nim spierał, tym częściej zadłużony i kojarzony z rekordowym bezrobociem Obama będzie musiał tłumaczyć się z przyrzeczeń, których nie dotrzymał.
Po czterech latach u władzy ma gorsze karty. Stał się niewiarygodny. Nie wystarczą śpiewane zbiorowo deklaracje omnipotencji. Talent demagoga nie przysporzy mu już głosów. Siłą rzeczy wróci też temat jego infantylnej polityki zagranicznej, którą sygnował w ciągu ostatnich czterech lat.
Zakładam, że Romney (czyt. Romni - dla zaawansowanych Ramni) ma niegłupich doradców, którzy pewnie ustawiają go podobnie. Powinien siedzieć cicho. Po co ma odwracać uwagę od wiszącej jak miecz Damoklesa nad Obamą debaty na temat jego niedociągnięć?
Wrogo nastawione do Romny'ego politpoprawne media dowiodły już raz swoich możliwości wymuszając Nobla dla polityka bez dokonań politycznych. Teraz też nie zostawią go na lodzie. Jest przecież ich księciem z bajki. Będą podstawiać nogę Romney'mu w nadziei, że się potknie...
W tę fazę wchodzimy właśnie teraz. Romney nie wyskakuje przed szereg, ale media nie odpuszczają mu z tym większą zajadłością. Nie cofną się przed niczym, żeby to jego pasować na odtwórcę roli czarnej owcy w kampanii wyborczej.
To Romney ma się tłumaczyć, a nie Obama. Skoro zaś on nie wpycha siędo mediów dobrowolnie, to one chętnie go wyręczą. Będą go oskarżać o...
No właśnie, o co?
O to, że na prywatnych spotkaniach z wyborcami mówił prawdę?
Że nie może przyciągnąć do siebie elektoratu, który chce wyrwać jak najwięcej z kasy państwa?
I że Palestyńczycy mają gdzieś traktat pokojowy z Izraelem oraz dobre stosunki z USA?
