"w uczonych raportach Centrum Badań nad Uprzedzeniami, dość istotną kategorią – przypisywaną, rzecz jasna, prawicy – jest „orientacja na dominację społeczną” („Social Dominance Orientation”, SDO). Oznacza ona „przekonanie, że hierarchia grup ludzkich jest naturalna i potrzebna oraz, że dominacja jednych grup nad innymi jest pożądana; osoby o wysokim poziomie SDO na ogół przeciwstawiają się wszelkim próbom ograniczania nierówności społecznych, a także cechują się wyższym poziomem uprzedzeń”. Wypisz-wymaluj, postawa opisywanych tu „oporników”. Przewrót na politycznej scenie dowartościowujący pogardzaną prowincję jest uderzeniem w ich poczucie społecznej hierarchii. A to powoduje z kolei, że będą bronić swego – niechby i wyimaginowanego – statusu."
Zauważa Gadający Grzyb w swoim "Portrecie KOD-owca", który gorąco polecam.
Nie wiem czy SDO obejmuje kazus rekruta wstydzącego się przed kolegami matki ze wsi, która przyjechała na przysięgę. Nie zdaje sobie sprawy, że to "nowe", z którym się zetknął, które mu zaimponowało, to najczęściej tylko nic nie znaczący blichtr. Nie zdaje sobie sprawy, że jego zachowanie jest prawdziwym obciachem.
Mamy też pychę. Powoduje brnięcie w absurd w przekonaniu o własnej omnipotencji.
Trzecim elementem są kompleksy. Dotyczy to zwłaszcza ludzi z przyspieszonego awansu społecznego: swoją wartość budują na przynależności do "elity".
Zauważmy jeszcze, że dychotomia: ciemny lud, reakcja z jednej strony, ludzie nikczemni i podli, a z drugiej postęp, nauka, sztuka, otwartość i szlachetność, była głównym narzędziem prania mózgów w PRLu w przestrzeni publicznej i w szkołach, na uczelniach. Starsze pokolenia, przedwojenne, nie dały się na to nabrać tak do końca, bo miały poczucie swojej wartości. Ofiarami tej manipulacji stali się głównie ci, którzy wychowali się od początku w PRLu, co widać wyraźnie w przekroju wiekowym manifestacji KODu - nadreprezentacja 50-70-olatków. Obserwuję to również w swoim otoczeniu.
Po 89 roku media niezmienione od czasu czystek w stanie wojennym nadal budowały ten podział. Po krótkim okresie utajenia spowodowanym demaskacją w wydawnictwach bezdebitowych jałowości, tygodnik "Polityka" znów stał się głównym narzędziem. W tle po bandzie jechał Urban swoim "Nie" i jemu podobna "awangarda postępu". Bardzo silnie wzmocnił przekaz Michnik dzięki wielkiemu autorytetowi jaki wyniósł z PRLu. Tacy jak dyr. Teatru Polskiego we Wrocławiu a obecnie poseł "Nowoczesnej.pl" Mieszkowski to klasyczne produkty tej obróbki.
Co pękło Żakowskiemu, co się skończyło w jego słynnym artykule z jesieni 1991 roku? Pojawiły się środowiska, które zakwestionowały ten podział i wygrały wybory! Chciały odbudować jedność narodową, wartości, dumę, przywrócić ciągłość z II RP. To się nie udało wskutek zamachu w czerwcu 1992. Po 23 latach od tego zamachu Żakowski urósł do roli guru "Postępowych", Paradowska stała się wszechnicą mądrości rozświetlającą mroki rzeczywistości, a Passent i Władyka ponownie intelektualnymi wyżynami. Hartman, Mleczko, Wojewódzki, Mizerski i Tym przekładają te "wyżyny" na język zrozumiały dla owej zakodowanej "inteligencji", której "Niezbędnik inteligenta" - specjalny dodatek "Polityki", podpowiada co trzeba myśleć by do "inteligencji" zaliczać się.
Przekaz ten uzbroił cieszący się na początku niesłychanym autorytetem Michnik tak skutecznie, że nic już nie jest w stanie przebić powstałego pancerza. To prof. Zybertowicz pierwszy chyba zwrócił uwagę na charakterystyczną odmowę wiedzy jako immanentną cechę ofiar tego kodowania. Okazało się znacznie skuteczniejsze niż peerelowska opresja, indoktrynacja i cenzura łącznie!
