Luneta dzieciństwa
Herbertowska ,,luneta dzieciństwa” jest powrotem myślami do domu lat dziecięcych, bezpiecznego i szczęśliwego, próbą wskrzeszenia chwil miłości i beztroski. Te ulotne, radosne chwile, które pamiętamy całe życie. Bo dom to nie tylko budynek (nie znajdziemy w wierszu jego opisu), sprzęty, przedmioty, zapachy; to przede wszystkim krąg rodzinny: babcia, mama. ojciec, rodzeństwo, to ciepło i wspólnota. Nie dziwią więc, choć po latach, wzruszenia poety, malowane poetyckimi, pełnymi metafor obrazami, które są dowodem, że dom, bezpieczny azyl przed złem tego świata, dla każdego człowieka jest rzeczą najważniejszą. I nie jest nią fizyczna przestrzeń, z adresem i kodem, ale wspólnota osób bliskich.
Utrata tych najważniejszych w życiu wartości wpisana jest w ludzki los. Umierają nasi bliscy, domy trawi ogień, samotne dzieci trafiają do domów dziecka, samotni i chorzy starsi ludzie - do domów opieki. Polityka państwa, organizacje społeczne, fundacje i dobrzy, współczujący, wrażliwi ludzie, próbują dać potrzebującym i bezdomnym namiastkę domu, namiastkę ciepła i bezpieczeństwa.
Ale są też tacy, którzy dla własnym, partykularnych i brudnych interesów, próbują zakłócić świętą przestrzeń bezpieczeństwa napadając na nasze domy siejąc terror i strach, mordując ludzi, zamieniając domy w ruiny i zgliszcza.
Okrucieństwo wojny to drugi obraz w wierszu Herberta. Dom, ta bezpieczna przystań, staje się jedynie ,,kostką wzruszenia”; tragiczna rzeczywistość przeżyć wojennych zaś boli i niszczy psychikę. I nie ma już nic: nie żyją najbliżsi: rodzina, sąsiedzi, znajomi, zburzone domy krzyczą oczami pustych okien, płaczą spalone drzewa. Ale są wspomnienia i nadzieja w człowieka, jego dobroć, bezinteresowność i pomoc.
