No pewno, że „Warto Rozmawiać”. Jestem całym sercem za zachowaniem tego programu w TVP. Mam również własne doświadczenia, jako kilkukrotny uczestnik programu. Oto moje świadectwo:
Nigdy nie miałem wrażenia, w żadnym z programów WR, w których uczestniczyłem, że jestem w jakikolwiek sposób ograniczany lub dyskryminowany w moich wypowiedziach przez prowadzącego. Jan Pospieszalski zawsze traktował mnie z równą kurtuazją i grzecznością, co innych rozmówców, dając co najmniej tyle czasu na wypowiedź, co innym. Nie miałem też nigdy wrażenia, że „moja” strona, czyli liberalna, jest niedoreprezentowana ilościowo, jakościowo lub w sensie czasu nam przeznaczonego.
Jednostronność programu wyrażała się w felietonach filmowych, otwierających program, a także w niektórych komentarzach i podsumowaniach Pana Jana. Ale, podkreślam, jednostronność ta całkowicie mieści się w formule tego typu programów i zapewne nie jest większa (ani mniejsza) niż analogiczna jednostronność programów, prowadzonych przez dziennikarzy liberalnych czy lewicowych. Nie wymagam neutralności od prowadzącego tego typu programy; nie wymagam, by ukrywał swoje poglądy lub nawet swój stosunek do wyrażanych opinii. Jedyna neutralność, jakiej w takim programie oczekuję, to pluralizm poglądów reprezentowanych przez uczestników dyskusji, a także podejście „fair” do uczestników, z którymi prowadzący się nie zgadza. Tego typu neutralność była w tych programach WR, w których uczestniczyłem, w pełni zachowana – i dlatego uważam, że program ten powinien pozostać na antenie telewizji publicznej, a ja zawsze przyjmę zaproszenie, jeśli akurat będę w Warszawie.
To powiedziawszy („Having said that… - po takich słowach można spodziewać się odwrotności tego, co właśnie zostało powiedziane, ale nie, niczego z powyższego nie zamierzam podważyć) – nie zgadzam się z opinią, wyrażoną dość histerycznie m.in. przez kolegę-blogera, Pana Kłopotowskiego, że ewentualne zdjęcie WR z ramówki (zdjęcie – powtarzam to do znudzenia, na wypadek jakby ktoś chciał wyrywać moje zdania z kontekstu – któremu się sprzeciwiam) to jest ograniczenie wolności słowa. Nie jest – bo nikt nie ma konstytucyjnego ani naturalnego prawa do własnego programu w telewizji publicznej. Każda telewizja – tak jak każdy organ prasowy – musi dokonywać selekcji: pewne programy wprowadzać, inne wycofywać – i nie można powiedzieć, że decyzja o niewydrukowaniu jakiegoś artykułu w gazecie (albo nieumieszczeniu lub wycofaniu już istniejącego programu w ramówce radiowej czy telewizyjnej) jest podważeniem wolności słowa.
Taka decyzja o selekcji programowej może być rozpatrywana jako mądra lub głupia, jako zwiększająca lub redukująca różnorodność, jako podyktowana motywami szlachetnymi lub małostkowymi, itp. Jednak nie każda decyzja redaktora naczelnego lub szefa telewizji, nawet jeśli jest niemądra, redukująca różnorodność i małostkowa, jest podważeniem prawa autora lub publicysty do wolności słowa. Jeśli wpadniemy w taką oto manierę, że każda decyzja redakcyjna, która nam się nie podoba, jest pogwałceniem wolności słowa, spowodujemy straszliwą inflację wielkiego ideału, jakim niewątpliwie jest wolność słowa i będziemy musieli doszukiwać się cenzury w każdej decyzji redakcyjnej o selekcji artykułów czy programów – która to selekcja jest przecież nieunikniona.
Nie mieszajmy więc ideałów wolności słowa do tego sporu, bo sprowadzając sprawę do absurdu, wcale nie pomagamy Janowi Pospieszalskiemu – a ja akurat chętnie mu pomogę, choćby ze względu na moje pozytywne doświadczenia ze spotkań z nim w TVP, o czym powyżej, a także ze względu na osobliwą nić sympatii, jaka się między nami zawiązała. Początkowo miałem wrażenie, że mam robić u niego za listek figowy, ale nie – ani ja listek, ani program figa. Przyłączam się więc, bez zastrzeżeń, do apelu o zachowanie programu Warto Rozmawiać w telewizji publicznej.
