Wczoraj czołowi politycy Województwa Śląskiego składali wieńce pod pomnikiem Wojciecha Korfantego w 70 rocznicę jego śmierci. Pogrzeb Wojciecha Korfantego w sierpniu 1939 r. stał się ostatnią patriotyczną manifestacją mieszkańców Województwa Śląskiego. Jedną z pierwszych czynności Niemców po wkroczeniu do Katowic było zburzenie pomnika. W sobotę odbędzie się pod pomnikiem koncert pod patronatem Zespołu Śląsk z udziałem m.in. Justyny Steczkowskiej.
60 rocznicę odejścia Wojciecha Korfantego w 1999 r. uczciliśmy składając wieniec pod pomnikiem wraz z grupą polityków z Porozumienia Centrum pod kierownictwem posła Czesława Sobierajskiego. 2009 r. został rokiem Korfantego tylko dzięki wnioskowi obecnego radnego Sejmiku z listy PiS czyli także Czesława Sobierajskiego. Konieczne było poparcie lidera Związku Górnośląskiego radnego Sejmiku Józefa Buszmana i trzy miesiące aby PO poparła złożony przez PiS projekt uchwały.
Wojciech Korfanty urodził się w Siemianowicach Śląskich w rodzinie górniczej. Podczas wakacji pracował zarobkowo w kopalni. Kilka miesięcy przed maturą w 1895 r. został wydalony z gimnazjum na wniosek pruskiej policji za organizowanie spotkań z robotnikami na temat ich praw oraz historii Polski. Po interwencji polskiego posła do Reichstagu ukończyła naukę jako ekstern we Wrocławiu. Angażuje się w działalność Ligi Narodowej kierowanej przez Romana Dmowskiego. Od 1901 r. jest redaktorem naczelnym pisma „Górnoślązak”, skazany na kilka miesięcy za swoje artykuły. W 1903 r. po trudnej kampanii w okręgu Katowice-Zabrze (nie dostał od władz pruskich zgody na choćby jeden wiec) przechodzi do drugiej tury, w której dzięki poparciu socjalistów zdobywa mandat poselski. Jako pierwszy poseł z Górnego Śląska wstępuje do Koła Polskiego w Reichstagu. Sukces Korfantego to początek zmiany orientacji politycznej większości Górnoślązaków ze współpracy z katolicką niemiecką Partią Centrum na rzecz opcji niepodległościowej.
W 1918 r. w Reichstagu poseł Korfanty domaga się powrotu do Polski zagrabionych przez Prusy ziem. Wchodzi w skład Naczelnej Rady Ludowej stanowiącej rząd Wielkopolski. W 1920 r. jest polskim komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku, w 1921 r. kieruje III Powstaniem Śląskim. Z tamtego okresu datuje się pierwszy ostry konflikt z późniejszym przeciwnikiem politycznym Michałem Grażyńskim, sanacyjnym wojewodą śląskim. Z inicjatywy Korfantego Sejm RP uchwala ustawę o autonomii Województwa Śląskiego. Jako poseł Korfanty jest przewodniczącym największego klubu Związku Ludowo-narodowego. Później opuszcza ZLN wraz z Chrześcijańską Demokracją. Przez cały okres II RP pozostaje liderem środowiska chrześcijańskiej demokracji, mimo konfliktów rozrastającej się o kolejne środowiska.
W 1922 r. Korfanty został rekomendowany przez komisję główną Sejmu RP na premiera, jednak wobec protestu naczelnika Piłsudskiego i PPS nie rozpoczął formowania rządu. Był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa. Po zamachu majowym jest jednym z czołowych oponentów Józefa Piłsudskiego a w regionie wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego. W 1930 r. osadzony wraz z posłami Centrolewu w twierdzy brzeskiej. Wiosną 1935 r. emigruje do Czechosłowacji. Wraca do Katowic w marcu 1939 r., aresztowany do lipca przebywa w Warszawie w więzieniu. Umiera w Katowicach.
O wpływach politycznych Korfantego decydowały wpływy w mediach – wydawał największy śląski dziennik „Polonia” oraz ogólnopolski „Rzeczpospolita”. Krytykował politykę sanacji w regionie obawiając się radykalnej polonizacji kadr w przemyśle i administracji w oderwaniu od kryterium kompetencyjnego. Zarzucał wojewodzie Grażyńskiemu likwidację autonomii Górnego Śląska. Jako lider śląskiej chadecji zarazem zwalczał ugrupowania niemieckie i separatystyczne. W swoim testamencie apelowa do ludu górnośląskiego o zachowanie wierności Polsce i katolickiej nauce społecznej Kościoła.
W latach 90-tych Wojciech Korfanty wygrał plebiscyt katowickiej „Gazety Wyborczej” na Ślązaka XX wieku. W 1997 r. pośmiertnie został odznaczony Orderem Orła Białego. Od 2005 r. senatorem ziemi śląskiej z ramienia PiS jest Bronisław Korfanty, potomek brata ojca Wojciecha Korfantego. Postać Korfantego jest niedoceniana jako najbardziej zasłużonego obok Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego polityka podczas przywracania Polsce niepodległości.
