Bertram D. Wolfe zauważył: „Fizycznie dziewczyna Rosa nie wydawała się stworzona na tragiczną bohaterkę ani na przywódczynię mężczyzn. Dolegliwości bioder, które towarzyszyły jej w dzieciństwie, sprawiły, że jej ciało było wykrzywione, wątłe i lekkie. Chodziła niezdarnie utykając Ale kiedy mówiła, ludzie widzieli duże, wyraziste oczy, świecące współczuciem, iskrzące się śmiechem, płonące walecznością, błyszczące ironią i pogardą. Kiedy zabierała głos na kongresach lub spotkaniach, jej drobna sylwetka wydawała się wyższa i bardziej władczy. Jej głos był ciepły i żywy (dobrze śpiewający głos), jej dowcip był zabójczy, jej argumenty były szeroko zakrojone i z reguły adresowane bardziej do inteligencji niż do uczuć jej słuchaczy.
Luksemburg opublikowała ulotkę w obronie Liebknechta, oskarżając członków Partii Socjaldemokratycznej (SDP), którzy unieważnili mu immunitet parlamentarny, uznając ich za „psy polityczne”. Twierdziła, że: „Pies to ten, kto liże buty pana, który od kilkudziesięciu lat zadaje mu kopniaki. Pies to ktoś, kto wesoło merda ogonem w kagańcu stanu wojennego i patrzy prosto w oczy panom utrzymującym dyktaturę wojskową, cicho błagając o litość… Pies to ktoś, kto na rozkaz swojego rządu wyrzeka się idei, ślini się i depcze w błocie całą historię swojej partii i wszystko, co uważał za święte przez pokolenia.
