W dobrym świecie rosną kwiaty. Fioletowe. Niewielkie. Kołyszą się w słońcu, na tle trawy, rozchylają kielichy. Zaplątana pszczoła obok. Słońce zresztą wschodzi, jeśli wschodzi to znad linii drzew. Czerwony krąg, tuż nad horyzontem. Albo wschodzi nad morzem. Tam przestrzeń i linia światła po wodzie, wprost ku słońcu.
W złym świecie są wiadomości. Litery walące cię w głowę. Pieniące mózg. Grube, agresywne, toporne. "Naukowcy się obawiają". "Wojna". Wojna. Wojna. Zagrożenie i silne uderzenie. Ograniczenie i wspólne musimy. Wy musicie. Oni muszą. No dobra - ty musisz. Zły świat ma fakturę gazety. Szorstką i przykro szeleszczącą. Zły świat, to świat w jakim żyjemy.
W dobrym świecie są żarty, humor, kabarety i dobre komedie. Śmiechu jest co niemiara. Są przyjaciele, dobrzy ludzie, co pomogą, jakby co. Ktoś zapyta, co słychać. Co właściwie oznacza to pytanie? - U ciebie wszystko w porządku, a u mnie? - odpowie pytaniem psychiatra. Więc "Co słychać" oznacza - hej, jestem tu, dla ciebie. Nie jest ważne, co słychać, jesteś ważny ty.
W złym świecie ten drugi to wróg, ściślej zagrożenie. Zresztą - to prawda. Przypi***la się do tego, co święte. Co ważne. Pamiętam jak kolega zobaczył we mnie psychicznego, bo miałem inne zdanie niż Niedzielski, Szumowski. Stałem się odchylony psychicznie i trzeba było mi o tym powiedzieć. - Nie żebym chciał cię obrazić, ale... - zaczynał swoje wypowiedzi.
W złym świecie wszystko jest złe. Poza nami oczywiście. Zły zachód, zdemoralizowany. Zły wschód, dziki. Zły rząd, dyktatorski. Zła opozycja, totalitarna. W złym świecie jak otwierasz usta, to po to by o tym właśnie powiedzieć. By skrytykować. By napluć. By wyrazić pogardę, sprzeciw, dowolne negatywne emocje. Myślisz, że je wyrażasz. Co za głupota. Ty je tworzysz, tworzysz je w sobie, budujesz. Stajesz się nimi. Jesteś twórcą złego świata.
W dobrym świecie, otwierasz usta, by coś pochwalić. Przede wszystkim. Bo świat, bo ludzie zasługują na pochwałę. Jasne, że robią wiele błędów i nic nie jest czarno białe. Ale generalnie przecież, staramy się. I ja, i ty - żyć, a jak ktoś myśli, że to łatwe i proste, to nich pójdzie gdzieś daleko i już nie wraca. No dobra, to żart.
Człowiek żyjący w dobrym i w złym świecie jest przekonany, że opisuje swoimi zachowaniami, słowami, emocjami istniejącą rzeczywistość. Jest tego pewny. No dobra - zacznie - a popatrz na... i tu wskazanie "złych" okoliczności.
Nie. Nie opisujemy świata, bo świata nie da się opisać. Jest po prostu zbyt bogaty. Jego elementów, informacji, jest zbyt dużo do przyswojenia i przetworzenia przez świadomość człowieka. Dlatego to, co opisujemy, to, to, co wybieramy. A wybieramy to, co służy i potwierdza świat jaki tworzymy - świadomie i nieświadomie - w naszym wnętrzu. Ostatecznie mamy dar takiego ministwarzania.
Więc na koniec pytanie, czy to wszystko ma sens, co właściwie ma sens, w tym świecie, w tym życiu? Co jest najważniejsze?
A odpowiedź jest jest bardzo prosta. Najważniejszy jest ten dzień właśnie. Twój obecny dzień. Nie ma na całym świecie nic ważniejszego. Najważniejsze jest to, co w nim zrobisz. Położysz słowo na ekran - niech to będzie najlepsze, jakie masz, bo to właśnie najważniejsze. Odwieziesz dziecko do szkoły - masz kilka chwil na miłość, która jest czymś daleko więcej, od czułostek i romantyzmu. Musisz posprzątać lub zrobić porządki? Ty możesz to zrobić, porządkując jakoś świat, swoje życie. Siebie samego.
W złym świecie wszystko jest ostre, szaro czarne, karykaturalne i brzydkie. W dobrym świecie jest pięknie i właśnie zdarza się cud. Słońce podniosło się znad horyzontu i czerwienie, błękity i jeszcze cała masa nieopisanych kolorów od końca po koniec, przestrzeń tańczy przed twoimi oczami, jeśli je tam właśnie zwrócisz. To dobry dzień. Może trudny, ale dobry. Twórzmy więcej, dobrego świata. Na zewnątrz, w nas. Bo tak tworzymy też siebie. Siebie - siebie i siebie nawzajem. Czemu nie?
