Francuska minister spraw zagranicznych Michele Alliot-Marie postanowiła wybrać się do Gazy, aby ponarzekać na paskudny Izrael, potępić go i wznieść kilka populistcznych hasełek ku uciesze tłumów.
Jakież więc musiało być jej zdziwienie kiedy tłum rozwścieczonych Palestyńczyków, tych których przyjechała bronić przed paskudnym Izraelem, usiłował ją zlinczować, otaczając samochód, kopiąc w niego, kładąc się na drodze i wznosząc okrzyki typu „Wynoś się z Gazy”. Czym podpadła Pani minister? Ano, obok haseł o konieczności zniesienia blokady, połączenia Gazy z Autonomią, bezwzględnej solidarności Francji z Gazą, śmiała również spotkać się z rodzicami Gilada Shalita, izraelskiego żołnierza porwanego w 2006 roku przez Hamas, posiadającego zresztą francusko-izraelskie obywatelstwo. Nie to, żeby wezwała do jego uwolnienia, co to, to nie, aż tak daleko się nie posunęła, nie powiedziała zresztą po spotkaniu kompletnie nic, wystarczył jednak sam fakt takiego spotkania. Oliwy do ognia dolał ojciec Shalita, który powiedział, iż Pani minister wyraziła nadzieję na odwiedziny Shalita przez Czerwony Krzyż. W ten sposób cały misterny plan wziął w łeb.
Ostatecznie Michele Alliot-Marie udalo się jakoś wjechać do Gazy, gdzie odwiedziła biuro ONZ i szpital. Za kolumną podążał jednak jak cień gęstniejący tłum demonstrantów, obrzucający samochody jajkami i kamulcami.
