Jakże pięknie to miało wyglądać. Jeszcze kilka miesięcy temu Barack Obama rozpływał się nad egipską rewolucją przyrównując ją do ruchów demokratycznych w Europie Wschodniej 89 roku.
Szereg gadających głów, dyżurnych ekspertów ds. wszystkiego z niezachwianą pewnością autorytarnie twierdziło, że arabska rewolucja zmierzać będzie w kierunku systemu liberalnego, chroniącego pluralizm religijny i tolerancję.
Że 70% Egipcjan pragnie wprowadzenia powszechnego szariatu, że jedyną liczącą się siłą polityczną jest Bractwo Muzułmańskie, że w Libii ręka w rękę z „bojownikami” walczą „bojownicy” Al- Kaidy obchodziło już mało kogo. No nie pasowało do tego ładnego obrazka wykreowanego przez politycznie poprawnych.
Nie minęło siedem miesięcy od czasu obalenia Mubaraka a „wolny, demokratyczny egipski lud” z pianą na ustach w sile kilku tysięcy w dzikim obłędzie usiłuje rozerwać na strzępy pracowników izraelskiej ambasady. Cudem udaje się uniknąć pogromu. Motłoch nasiąka antysemicką papką sączącą się z ogólnokrajowych mediów.
Popularny tygodnik „October” pod koniec sierpnia na pierwszej stronie bije po oczach nagłówkiem w stylu „“Gang rządzący Izraelem daleko przekroczył czyny Hitlera”. Telewizja kręci serial w oparciu o „Protokoły mędrców Syjonu” a arabska wersja „Mein Kampf” jest lokalnym bestsellerem.
To wszystko trafia na bardzo podatny grunt i na krótką metę służy przykryciu faktycznych problemów z jakimi borykają się państwa regionu. Na dłuższą metę jednak to jak zabawa z zapałkami w beczce prochu a konsekwencje mogą być daleko poważniejsze, niż z dzisiejszej perspektywy może się wydawać.
To właśnie pierwsze owoce tych tolerancyjnych, liberalnych i jakże demokratycznych przemian.
