Nie, nazwisko naczelnego w peerelu krakowskiego Życia Literackiego nie padło. Nie wspomniał też A. Celiński o powieści "Rano przeszedł huragan". Machejkowym "arcydziele". Ale że zna, to pewne. Bo powtórzył kłamstwa o Ogniu, które tam pewnie w dzieciństwie czytał.
Wczoraj, w programie Pospieszalskiego "Bliżej" Celiński sobie ulżył: z tym honorowaniem Wyklętych trzeba ostrożnie, bo nie wszyscy na to zasłużyli, wystarczy porozmawiać z mieszkańcami jakichś tam miejscowości na Podhalu, by wiedzieć, kim był naprawdę Ogień. Powiedział i rozsiadł się wygodnie w fotelu z wyrazem triumfu.
Nikt nie zaprzeczył, nie oburzył się. Trudno mieć pretensję - program Pospieszalskiego chronicznie cierpi na brak czasu i stąd często uczucie niedosytu czy tak, jak w tym przypadku, niesmaku. Przynajmniej stało się jasne, dlaczego film o J. Kurasiu, prezentowany kiedyś nam w Sejmie, nie może doczekać się skromnej dotacji na sfinalizowanie prac.
Ogień ma być dalej wyklęty - koniecznie małą literą. Nie tylko zresztą on, trzeba koniecznie zmienić nazwę dla całej tej formacji. Bo spadkobiercy tamtych oprawców wiedzą, że nazwa Żołnierze Wyklęci ma głębszy sens, pełniejszą semantykę i nie pozwala zapomnieć o katach, o podwójnych zbrodniarzach. O tych, co odbierali życie i równocześnie zabijali pamięć, odzierali z honoru i czci. Wyklinali. Skazywali na infamię. To drugie im się nie udało. Ale jak widać próbują dalej - przynajmniej niektórym, jak Ogień, odebrać dobre imię.
Nie chcę być posądzony o nadużycie, może nawet o bluźnierstwo, ale muszę to napisać. Muszę, bo niektórzy w dobrej wierze proponują zamiast Wyklętych - Niezłomnych. Żołnierzy niezłomnych mieliśmy w tysiącletniej historii Polski bardzo, bardzo wielu, można chyba liczyć w milionach. Z żołnierzami z lat 1944-63 było inaczej - to niezłomność do którejś potęgi. I tego nie trzeba uzasadniać.
Chrystus Krzyż, "śmierci znak hańbiący", podniósł do symbolu największej wartości. Do znaku zwycięstwa nad złem. "On stał się nam Bramą." (Norwid). Żołnierze Wyklęci wchodzą ze swoją nazwą do narodowego Panteonu. Stygmat hańby stał się sacrum.
I to jest największe, pośmiertne zwycięstwo Żołnierzy Wyklętych. I niech tak zostanie. Na wieczną hańbę tych, którzy ich próbowali pohańbić.
