Minister Sikorski zrobił w Waszyngtonie to, co do niego należało. W sposób wyrazisty, choć nie przekraczając granic obowiązujących w dyplomacji, przypomniał amerykańskim elitom politycznym, czym jest dzisiejsza Rosja i jak złudne jest przekonanie, iż można się z nią dogadywać jak z każdą inną demokracją.
Sikorski przytaczał przykłady z historii – szczególnie trafny był ten o wrześniu 1939 roku, gdy Związek Sowiecki używał podobnych argumentów co dziś („Musimy chronić swoich rodaków”) przesuwając granice przy pomocy czołgów.
Wreszcie – dobrze się stało, iż Sikorski mówił o „wspólnocie transatlantyckiej”, która powinna odpowiadać na groźne działania Rosji. Europa Zachodnia zdaje się zapominać, kto jest jej największym sojusznikiem obecnie i kto chronił ją przez blisko pół wieku przed sowiecką inwazją. Odświeżenie pojęcia „wspólnota transatlantycka” nie przyniesie zapewne gwałtownej zmiany stanowiska Niemiec czy Francji wobec Kremla, ale warto na każdym kroku przypominać to sformułowanie. Zbyt często słyszymy o „strategicznym partnerstwie z Moskwą”, a zbyt rzadko o „wspólnocie transatlantyckiej” właśnie.
Sikorski jest przyjmowany i słuchany w USA z atencją. Mam nadzieję, że wciąż będzie uporczywie „drążył skałę”, wykorzystując swoją szczególną pozycję za oceanem. Wielokrotnie wyrażałem wątpliwości co do jego posunięć jako szefa dyplomacji, ale tym razem z przyjemnością chwalę go za trzeźwe, rozsądne słowa.
Marek Magierowski
