W świeżutkim "Uważam RZE" trafiłem na interesujący tekst M. Pawlickiego pt. "Katole, morda w kubeł!". Traktuje on o promocji postępowej "tolerancji" wobec Chrześcijan. "Idea" ta wdrażana jest konsekwentnie również w Polsce, ku uciesze i poparciu krajowych libertynów (, tudzież innych racjonalistów/socjalistów). Kościół, po śmierci JP II, zdaje się nie być w ogóle na postępujące zmiany przygotowany. Kardynał Dziwisz, kreowany na naturalnego strażnika papieskiej spuścizny, nie udźwignął zadania. Dotyczy to również innych, najważniejszych hierarchów, poddających się wskazówkom ateistów z Czerskiej. Publiczne pyskówki w jakie wdaje się ostatnio z publicystami katolickimi/niektórymi księżmi metropolita krakowski, znaczące milczenie hierarchów w szeregu fundamentalnych kwestiach (np. w sprawie prześladowania katolików pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu) z obawy przed posądzeniem o "zaczadzenie PISem/Rydzykiem", wreszcie formalny flirt wpływowych duchownych z mediami de facto antykatolickimi, ułatwia agresywnemu lewactwu zadanie. Także rządzące siły polityczne - zwłaszcza Platforma Obywatelska sięgająca ostatnio po polityków przez lata demonstrujących wrogość wobec Kościoła (vide: dawni działacze SLD) - odwołują się do katolickiej nauki jedynie koniunkturalnie.
Prezydent Komorowski, goszczący w zeszłym tygodniu w "Sygnałach Dnia", raczył stwierdzić, iż popiera instytucję pozywania konkurentów politycznych w trybie wyborczym, gdyż takie działania "cywilizują" debatę w trakcie trwającej kampanii politycznej.
Wypowiedź ta w oczywisty sposób nawiązuje do ostatniego, hańbiącego dla wymiaru sprawiedliwości orzeczenia warszawskiego sądu, w którym po raz kolejny ukarano krytykujących rząd. Ingerencja trzeciej władzy w politykę, o ile jest korzystna dla partii POstępu, nie wywołuje protestu wśród obrońców "standardów" np. z Fundacji Batorego.
Sądy chętnie korzystają z roli arbitra w politycznym sporze. Nie obowiązuje przy tym pożądana linia orzecznictwa, zgodnie z którą składy orzekające wzbraniałyby się przed udziałem w debacie wyborczej i - chowając głowę w piasek - oddalały pozwy wnoszone w trybie wyborczym (abstrahuję w tej chwili od spraw jednoznacznych).
Inaczej jest, jeśli idzie o kwestie sumienia, zwłaszcza w sprawach o obrazę uczuć religijnych katolików. Tutaj sądy chętnie sięgają po ww. wykręt; jak stwierdził Sąd Rejonowy w Gdyni - przy okazji głośnego uniewinnienia A. Darskiego ps. Nergal:
"Sąd nie będzie wskazywał żadnych granic dla wolności artystycznej ani dla wolności wyznaniowej".
B. Komorowski, jak wiemy z zeszłorocznej kampanii wyborczej - znany konserwatysta, nie domaga się "cywilizowania" satanistów plujących w Pismo Święte. Ba, bliscy Prezydentowi ludzie w TVP (podobno skutecznie dyscyplinujący tych niewystarczająco ucywilizowanych - vide: sprawa z dymisją I. Schymalli) nie protestowali, kiedy podjęto decyzję o intratnym kontrakcie dla jednego z nich. Tak, wspomniany Nergal, pajac słynący z obelg kierowanych pod adresem chrześcijan, będzie jedną z gwiazd nowego, jesiennego show w telewizji publicznej. Otrzyma sowitą pensję z abonamentu opłacanego przede wszystkim przez... katolików.
Nie wymagam, rzecz jasna, bezpośredniej interwencji w tej sprawie B. Komorowskiego; chodzi mi jedynie o zwrócenie uwagi na prezydencką wrażliwość i stawianie akcentów.
Komorowski poproszony o komentarz do słów J. Kaczyńskiego, który skrytykował istniejący postPRLowski system wymiaru sprawiedliwości, bąknął coś w swoim stylu, że są ludzie, którzy zawistnie kwestionują sukcesy III RP, on jednak nie zamierza w tym uczestniczyć.
Nie dziwie się, wszak ten sam wymiar sprawiedliwości, swą kompromitującą po wsze czasy indolencją wobec zbrodni komunistycznych decydentów, pozwolił swego czasu uzupełnić braki kadrowe w Pałacu Prezydenckim (patrz: zaproszenie przez B. Komorowskiego gen. W. Jaruzelskiego - jako eksperta od spraw wschodnich, na obrady Rady Bezpieczeństwa Narodowego).
