Przyjemnie było od czasu do czasu zobaczyć w telewizorze politologa Migalskiego, który z uniwersyteckich pozycji objaśniał mechanizmy polityki. Tym przyjemniej było tych analiz wysłuchiwać, że w kakofonii wrzasku platformerskich obszczymurów i naćpanych palikociąt,1 głos Migalskiego jawił się jako druga - konieczna dla higieny psychicznej - szala w dyskusji na temat spraw.
Niedługo potem politolog-ornitolog sam zaczął fruwać - z PiS-oskiego nadania, początkowo jako wierny kaczy żolnierz, potem zarabiając już własną kapustę.Jednak wkrótce zniesmaczył PiS-em - poszedł precz. Słusznie - jeśli kacza polityka przestała mu odpowiadać lub poczuł się niepotrzebny i niedostaecznie wykorzystany względem możliwości jakie posiadał - zaczął szukać dla siebie nowego miejsca. My byśmy zrobili dodładnie to samo: mamy dużo do zaoferowania - ale traktują nas jak popychadło - więc idziemy precz.
I stałby się Migalski zupełnie wartościowym krytykiem PiS-oskiego pomysłu na dojście do władzy, gdyby nie chęć współzawodnictwa z posłem Januszem.
Skąd ten dziwaczny pomysł Migalskiego, że może dorównać posłowi Januszowi w ilości szamba, jakie trzeba rozchalapać na kaczych ścieżkach, aby stać się lemingowym idolem? Przecież palikocięta i sekciarze platofrmerscy Migalskiemu zapamiętali jego zaangażowanie w kacze awanse i za diabła nie wezmą Migalskiego za swojego - nawet gdyby szambo, w którym chce unurzać PiS-iorów jemu samamu sięgało już do nozdrzy. Widać to aż nazbyt dobrze po platormianych i palikocich komentarzach pod oboma notkami. I wczesniej też.
Skończyło się groteskowo: zamiast stać się kaczym pogromcą - uwalił się jak prosie na palikocim gumnie. I o ile poseł Janusz machał swoim palikotem dla przyciągnięcia uwagi publiczności - tak europoseł Marek wymienił własną głowę na głowę palikota posła Janusza. Teraz zamiast palikotem - poseł Janusz może machać migalskim - nikt nie zauważy różnicy.
