Zbliżali się do niej i Kula już wiedziała że jeśli ma być ostatni raz, to niech to będzie na stojąco. Z dumą i honorem trzeba wszystko przyjmować. Nagle jakaś potworna, a więc paranormalna siła podniosła Kulę do góry i biegnący tylko świst lotu usłyszeli. Raz z prawej, a raz z lewej strony, bo potem huk się rozległ i Kula wylądowała w miejscu startu. Wylądowała to trochę przesada. Normalnie jąbła w płaszczyznę.
Powiadam Wam, że cały świat blogerów zatrząsł się i pochylił. Bo nie wszyscy wiedzą, ale teraz będą wiedzieli, że świat, na którym żyją blogerzy jest płaski jak rozdupczony komp. Tylko meteoryt potrafi jeszcze tak dupnąć i strachu narobić.
Pierwsza na miejscu lądowania była Gini.
-Kuleczko ty nasza. Ratuj nas. Section Administrateurs chce nas zneutralizować za głoszenie prawdy.
-Lecę do Ciebie — z daleka darł się Wojtas, ale niedźwiedzia zostawił, by Słłławka pilnował. Bo Słłławek nie szedł z Wojtasem, tylko śledził Wojtasa, by całą grupę chwycić. -Tylko Ty tylko ty (hehehe...) możesz nas uratować-wykrztusił Wojtas. Może to był pogranicznik, ale tak był zziajany, że trudno było rozpoznać.
-Słuchajcie dobrze. Widziałam, jak Woś schemat naszej planety pokazywał.
Mają wszystko opanowane i tylko jedyny punkt oporu jest Punkt24 zarządzany przez Edzia&Karolinka s.o.m. (spółka ograniczonego myślenia). Bez kompasu dojść będzie ciężko. Podnieście mnie, bym se kompas zrobiła.
-Czy Ty musisz w tak tragicznym momencie żarty robić. Dobrze wiesz, że na planecie nie ma takiej dużej wskazówki- powiedział cichutko i z żalem Wojtas. Przypomniał sobie jeszcze czasy z akademii podstawowej. Jak na pracach ręcznych robili karmniki, to On jako jedyny umiał już zrobić ptaszka. Jak był u niedźwiedzia w gawrze i się chłodzili, to niedźwiedź też mu mówił, że fajny. Pokazał mu, ale bez karmnika.
-Nie ma czasu na pierdoły i ruszamy natychmiast- powiedziała Kula. Będziemy szli po kondensatorach (znała się na elektronice, bo w termometrze baterie sama wymienia) do Mlecznego Królika. Potem dwa układy scalone w prawo i osiągamy punkt.
-Znowu palcem- wyszeptała Gini.
-Na piechty, dzioucha. Na piechty. — powiedziała Kula.
Ruszyli a na końcu oddziału Amstern ciągnął skrzynki z ulubionym Lausitzer Porter.
Powoli Woś pokrętłem wygaszał oświetlenie planety, a z oddali słychać było wycie psa i warkot motoru.
Praca zespołowa:
Kobiata Kula, Gini, Karzo, Amstern i Wojtas- chop kery mioł tref z kulōm śnieżną. Świadki padajōm iże jã trzi razy broł. Ale jes to inkszŏ bojka. Piykno bojka ô krajinie zmarzniętego ptŏka.
Drugi plan:
Woś i pies
Dobrze, że Gini mi rękawy splątane maczetą przecięła, bo byście nie wiedzieli co się na planecie dzieje.
Na granicy to trzeba być ogromnie czujnym, bo byle czym się cudów nie narobi. Słyszałem, że na Kule śnieżne są takie sposoby, że narciarz po rozpędzeniu wbija się czubkami nart w śnieg. Narty przyjmują pozycję pionową, a narciarz wisi w poziomie i czeka na turlającą się kulę. Dla mniej wygimnastykowanych zalecana jest pozycja w przysiadzie i czekanie na Kulę. Opisy spotkań Kuli z narciarzem są nie znane, ale sklepy z używanymi nartami zebranymi na terenach zjazdu wskazują, że takie przysiady miały miejsce.
https://www.salon24.pl/u/brakszysz/1358015,kula-i-pogranicznik
W następnej części Mleczny Królik i Słłławek na patrolu.
