Krzyś stał na dupiastej górze i kombinował.
Dupiasta góra na zadupiu to prawdziwe wyzwanie. Rozglądał się i naraz sobie pomyślał, że jest sam. Jak palec.
Jak by teraz nadeszli ożarte łożyroki śląskie to mu wdupcą za to, że nadupcał się z Kuli. Nie był taki podupczony, by czekać i postanowił zdupcać.
Biegł jak podupcony i wydupczył się a padając przydupczył łbem w drzewo. Leży taki rozdupczony i nagle zobaczył niedźwiedzia.
Wiedział, że będzie miał przedupczone jak go niedźwiedź rozpozna. Niedźwiedź, który zadupcał z gór przed Kulą chcąc na zadupiu się schować, rozpoznał jednak oprawcę, który go do Kuli zaprowadził. Uciekać przed Kulą to nie znaczy, że nie można znaleźć trochę czasu by zadupczyć pomyślał niedźwiedź, widząc rozdupczonego Krzysia. Krzyś widział rozwartą i oślinioną mordę, czuł szarpanie i nagle usłyszał głos:
To, że pan na badania przychodzi w nartach, co uniemożliwia panu podejście do okna, gdzie jest widno, mogę zrozumieć, ale to, że jeszcze muszę pana szarpaniem budzić, by zbadać stan pańskiej prostaty, jest skandalem.
Ostatni widok, jaki Krzyś zapamiętał, był widok rozprostowywanego palca. Zaczęło się wymarzone dupczenie Krzysia.
Będąc już na dworze, usłyszał odgłos otwierającego się okna i krzyk: Zjeżdżać pan może, ale z tym dupczeniem to odradzam.
Za doktorem coś zamajaczyło. Podobne do niedźwiedzia. Na wieszaku wisiało futro. Zastanawiał się, kogo palec widział i odpowiedzi nie znalazł.
Karzo, Kobieta Kula
*Przedrostek, prefiks (od łac. praefixus „przymocowany na przedzie”) – w językoznawstwie jest to fragment wyrazu (tzw. morfem) dodawany do początku słowa podstawowego lub jego rdzenia (czyli do podstawy słowotwórczej), służący tworzeniu wyrazów pochodnych.
