W 2004 roku prezydent Aleksander Kwaśniewski składał państwową wizytę w Hiszpanii. Jej program przewidywał spotkanie z przywódcą opozycji. Do oficjalnej rezydencji polskiej głowy państwa przybył wówczas młody, uśmiechnięty i – jak się później okazało – dość bezczelny José Luis Rodríguez Zapatero. Podczas półgodzinnej rozmowy przedstawił plan swojej partii na wybory. Jego radykalizm był zrozumiały, bo Zapatero miał – według sondaży – wybory przegrać. Młody lider nie omieszkał przy okazji skrytykować swojego kolegi socjalisty Kwaśniewskiego za wysłanie wojsk do Iraku…
Niewiele później, w wyniku zamachu Al-Kaidy i krętactw ówczesnego prawicowego premiera Jose Marii Aznara uśmiech i odwaga Zapatero uwiodły większość Hiszpanii i całą lewicę europejską. Pokazał inną twarz swojego narodu. W ciągu krótkiego czasu Hiszpania wprowadziła najbardziej postępowe ustawodawstwo dotyczące związków partnerskich, relacji państwo-kościół. Zapatero zliberalizował też ustawę antyaborcyjną, czym wywołał furię prawicy i hiszpańskiego kościoła. Udało mu się także wygrać kolejne wybory.
Tu jednak zaczęły się schody.
Pokonał go kryzys, a właściwie zlekceważenie kryzysu w jego początkowej fazie. Jako socjalista nie potrafił zabrać ubogim, a bogaci umieli się skutecznie obronić. Zapatero przewidywał taki koniec swoich rządów, a jego decyzja o skróceniu kadencji dała socjalistom szansę na uratowanie twarzy, choć po wczorajszej klęsce będą długo lizać rany.
José Luis Rodríguez Zapatero był nadzieją na to, że lewica hiszpańska przyniesie nową falę dla socjalistycznej Europy. Tak się jednak nie stało.
