Obserwuję jakoś strasznie dużo zżymania się na to, że coraz to któraś prominentna osoba kojarzona z szeroko pojętym „obozem władzy” występuje z hasłem „nie róbmy polityki”. I komentarze się od razu pojawiają, że jak tu polityki nie robić skoro ktoś na przykład politykiem akurat jest. Jak dajmy na to pani prezydent miasta stołecznego. Albo stwierdzenia o logice błyskotliwej, że nie można dajmy na to z sprawy bezpieczeństwa narodowego dopiero czynić kwestii politycznej, bo to od zawsze kwestia takowa była.
Grono zajadłych krytykantów przegapia tu fakt, że mamy do czynienia z gigantyczną wręcz szczerością mówiących „nie róbmy z tego polityki” albo „nie mieszam się do polityki”. Polityka np. w rozumieniu Arystotelesa była sztuką rządzenia Państwem w zgodzie z dobrem wspólnym. No przecież żeby ją uprawiać na poważnie, żeby ją właśnie „robić” trzeba by było mieć nie dość, że jakiś zakres informacji z historii, socjologii, ekonomii, prawa czy stosunków międzynarodowych, ale jeszcze jakąś wolę działania, determinację, umiejętność sensownego szacowania ryzyka czy twardej realizacji celów. Przecież mówiący „nie róbmy polityki” mówią szczerze – nie mają o tym ani pojęcia, ani też im się nie chce. Oni zwyczajnie wolą robić inne rzeczy, a to zegarek sobie pożyczyć jakiś ładny, pocieszyć się trochę. A to po muzeum pochodzić, poprzekomarzać się z kasjerem, ot takie tam proste rozrywki dnia codziennego. Doceńcie szczerość malkontenci!
