Marksistowskie elity z czasów realnego komunizmu hołdowały pamiętnej teorii, głoszącej zaostrzenie walki klas wraz z rozwojem socjalizmu. Dziś na etapie posmoleńskiej III RP te same elity, czy jak kto woli pseudoelity, zdają się powracać do zapomnianych mądrości niegdysiejszego etapu. Trudno nie zauważyć, że u dzisiejszych pogrobowców Róży Luksemburg wojennych emocji nie wywołuje już rozwijający się socjalizm, a postępująca kompromitacja wielopiętrowego smoleńskiego kłamstwa. Niestety, zgodnie z logiką degeneracji władzy należy się obawiać, że męty III RP nie poprzestaną na prowadzeniu wojny propagandowej, że w którymś, i to raczej już nieodległym momencie, zdecydują się pod byle pretekstem na użycie realnej przemocy. Nie da się ukryć, iż dysponują wszelkimi niezbędnymi do tego środkami, a przy tym rośnie świadomość, że sprawy uległy przyspieszeniu i zbliża się moment krytyczny. Na pewno się nie zawahają.
Jakkolwiek scenariusze rozprawy z realną opozycją mogą być różne, wydaje się, że elementem każdego z nich poza dążeniem do spacyfikowania społecznego niezadowolenia będzie definitywny kres rządów Donalda Tuska, jako człowieka odpowiedzialnego po stronie władzy za pewne „błędy i wypaczenia”. Stojący dziś na czele obozu władzy, szybko zużywający się, Tusk, coraz wyraźniej staje się obciążeniem dla ojców założycieli III RP. Zamiana Tuska na (zapewne) Schetynę będzie tym prostsza, że obaj panowie nie wydają się być samodzielnym podmiotami, a jedynie gwarantami interesów potężniejszych graczy. Z tego punktu widzenia będzie to więc przepowiadana przez Rafała Ziemkiewicza współczesna wersja ćwiczonej wielokrotnie za PRL-u wizerunkowej hucpy, zwanej socjalistyczną odnową.
