Z nazywaniem Urbana człowiekiem, którego Polacy kochali nienawidzić, w żadnym razie nie zamierzam się kłócić. To epitafium, więc okolicznościowa forma kochali musi być ostatecznie coś domykająca. Pozwalam sobie tylko po księgowemu dopowiedzieć, że Urban po śmierci nienawidzony będzie dokładnie tak samo, jak i przed nią. I przypomnieć, że tylko przez tych, których opisywał.
Polski kołtunizm nie miał żarliwszej miłości, niż Jerzy Urban. Ale siłą rzeczy to New York Times bardziej niż rodzimi adoratorzy zapewnił mu w Polsce swoiste życie po życiu, nazywając go bohaterem wolności słowa. Wbił tym polskiemu kołtunowi sztylet prosto gdzieś w okolice mięśnia okrężnego, zwanego w pewnych kręgach zwieraczem. Czyniąc ranę, która będzie kontuzjowanemu dawać znać o sobie już do śmierci. Bruzda tak zwana "po moim trupie".
Wielu było bohaterów wolności słowa w Polsce, lecz red. Urbana wyróżnia jeszcze jedno. Ogromny dystans do samego siebie.
Niebawem biografiatego wyjątkowo wyjątkowego Polaka.
Zapewne rozejdzie się w narodzie lepiej, niż jakakolwiek z biografii innego wielkiego i też fanatycznie kochanego Polaka.
Przypadek?
