„Nikt nie ma prawa uciszać Kościoła...”
Raczej nie dowiemy się co dokładnie kardynał Nycz ma na myśli. Zwłaszcza, że Kościół w pierwszym rzędzie dołuje właśnie dzięki temu co mówi. Czyli dzięki i wygłaszanym poglądom (treść) – i poglądom tym wygłaszaniu (forma). Możliwe wręcz, że gdyby KK odważnie zaeksperymentował jednak ze swoją nadmierną gadatliwością, gdyby ograniczył się do wygłaszania swoich poglądów tylko bezpośrednio zainteresowanym, to jego notowania mogłyby być nieco lepsze. Uniknąłby przynajmniej – nieuchronnych w przypadku mówienia do niezainteresowanych – retoryki agresji i wpadania w koleiny prowokowania w swoich niezamawianych pouczankach, a to już naprawdę coś.
Rzecz w tym, że w dzisiejszym świecie, ukształtowanym przez tysiące lat postępu to coś, to absolutnie niezbędne minimum jeśli chce się być traktowanym jak równorzędny partner, jak ktoś, z kim opłaca się prowadzić jakikolwiek dialog. Jorge Bergoglio zdaje się to rozumieć. W przypadku polskiego KK sprawa jest o tyle skomplikowana, że tutejsza hierarchia wciąż hołduje trzymanego się od feudalizmu założeniu, iż wierni winni słuchać Kościoła całkowicie bezkrytycznie, nawet jeśli mówi od rzeczy.
I dopóki ludzie to kupują, powiedzmy, że wszystko jest prawie okej. Ale wypowiedź kardynała Nycza nie jest tak banalna na jaką wygląda. Z wypowiedzi kardynała Nycza można wyabstrahować coś jeszcze, i to coś zdaje się że fundamentalnego.
Mianowicie słychać w tym rozpaczliwym lamencie, że polski KK zdecydowanie bardziej pragnie być słuchany niż słuchać. I, że pragnienie to przybrało niestety patologiczne rozmiary, że jest to pragnienie mające cechy ciężkiego nałogu. To w dzisiejszych czasach poważne ograniczenie jeśli nie wręcz dramat. I tylko dlatego kardynał Nycz krzyczy o uciszaniu, bo nie ma zamiaru nikogo innego oprócz siebie słuchać.
